Najwyższe zagrożenie pożarowe występuje w lasach na terenie połowy województw. W innych występuje w mniejszym stopniu, ale ryzyko pojawienia się ognia jest tam także realne. W kilku nadleśnictwach wydano zakazy wstępu do lasów.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o pożarach
Pożary na terenach ekosystemów leśnych przynoszą duże straty ekonomiczne i ekologiczne. Do ekonomicznych skutków pożarów zaliczamy m.in:
straty finansowe związane z akcją gaśniczą,
koszty oczyszczania pogorzeliska,
uszkodzenia drzew wykluczające je z późniejszego użytkowania przez człowieka,
wydatki związane z przywróceniem środowisku stanu sprzed pożaru etc[1].
Według Instytutu Badawczego Leśnictwa bezpośrednie straty w przeliczeniu na 1 ha powierzchni wynoszą 17 tys. złotych, a straty pośrednie (ekologiczne) 92 tys. złotych/1 ha[1].
Ekologiczne skutki pożarów lasów są szczególnie niebezpieczne ze względu na wydzielane w procesie spalania związki toksyczne oraz tzw. gazy cieplarniane przyczyniające się bezpośrednio do powstawania efektu cieplarnianego. Podczas pożaru 1 tony materiału leśnego powstaje:
1375 kg dwutlenku węgla,
125 kg tlenku węgla,
50 kg cząstek ciekłych i stałych (dym, para wodna),
12,5 kg węglowodorów (w tym metan),
2,5 kg tlenków azotu,
związki siarki[1].
Aby wyrównać emisję dwutlenku węgla wyemitowanego w pożarze 1 hektara lasu, należy zasadzić około 10-25 hektarów lasu[1].
Kilka słów z Wikipedii o Polsce
Polska, Rzeczpospolita Polska (RP) – państwo unitarne w Europie Środkowej położone między Morzem Bałtyckim na północy a Sudetami i Karpatami na południu, w przeważającej części w dorzeczu Wisły i Odry. Powierzchnia administracyjna Polski wynosi 312 679 km²[b][1], co daje jej 70. miejsce na świecie i 9. w Europie. Zamieszkana przez prawie 38,5 miliona ludzi (2014), zajmuje pod względem liczby ludności 34. miejsce na świecie[5], a 6. w Unii Europejskiej.
Od północy Polska graniczy z Rosją (z jej obwodem kaliningradzkim) i Litwą, od wschodu z Białorusią i Ukrainą, od południa ze Słowacją i Czechami, od zachodu z Niemcami. Większość północnej granicy Polski wyznacza wybrzeże Morza Bałtyckiego. Polska wyłączna strefa ekonomiczna na Bałtyku graniczy ze strefami Danii i Szwecji.
Źródłosłów wyrazu „Polska” nie został dotąd jednoznacznie ustalony. Prawdopodobnie jest nim nazwa zachodniosłowiańskiego plemienia Polan (Polanie)[e]. Nazwa Polan z kolei pochodzi od indoeuropejskiego wyrazu pole, oznaczającego pole uprawne lub otwartą przestrzeń. Nazwa Polska zaczęła być używana w odniesieniu do całego państwa w XI wieku i funkcjonowała pierwotnie jako forma określenia „ziemia polska” (łac. terra Poloniæ). Zarówno własne nazwy Polski i Polaków (endonimy), jak i większość nazw nadawanych im w innych językach (egzonimy) wywodzą się z tego źródła.
Gramatycznie nazwa Polska składa się z dwóch części: nazwy „Pol” – „pole” oznaczającej otwartą przestrzeń lub uprawne pole oraz przyrostkowego formantu przymiotnikowego „-ska”. Nazwa „Polska” to gramatycznie przymiotnik utworzony od rzeczownika „pole” za pomocą przyrostka „-sk”, który jest formantem przymiotnikowym, kontynuantem z języka prasłowiańskiego *-ьskъ-jь określającym przynależność do czegoś[6][7]. Formant ten jest charakterystycznym elementem słowiańskich oraz polskich nazw przestrzennych i miejscowych dzięki zastosowaniu, którego tworzy się nazwy geograficzne[8]. Końcówka ta występuje także w rodzimych nazwach innych krajów słowiańskich np. w czeskiej i słowackiej nazwie „Czech” i „Słowacji” – „Česko” i „Slovensko”.
źródło: pl.wikipedia.org