Naukowcy odkryli, że głowy 2 brazylijskich rzekotek są wyposażone w zabójczą broń – kolce do wstrzykiwania wyjątkowo silnych toksyn.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o rzekotkowatych
Rzekotkowate (Hylidae) – rodzina z rzędu płazów bezogonowych licząca około 800 gatunków w 48 rodzajach. Jej przedstawiciele mają szeroki zasięg występowania obejmujący Europę, północną Azję, Afrykę i obie Ameryki[1].
Są to przeważnie płazy małej lub średniej wielkości ciała. Długość ich ciała wynosi od 3 do 13 cm. Kręgi z trzonami przodowklęsłymi i procelicznymi. Krzyżowy krąg łączy się z urostylem za pomocą 2 kłykci. Górna szczęka posiada zęby, w żuchwie brak zębów. Brak żeber. Na palcach wszystkich stóp występuje jeden dodatkowy człon. Ostatnie człony na wszystkich palcach są zagięte dośrodkowo i rozszerzone na końcu. Większość gatunków rzekotkowatych prowadzi nadrzewny tryb życia. Przystosowaniem do tego jest występowanie na wszystkich palcach rozszerzonych przylg, które umożliwiają przyklejanie się do gładkich powierzchni liści, pni, czy innych przedmiotów. Większość rzekotkowatych potrafi chodzić nawet w pozycji wiszącej (grzbietem w dół). Niektóre posiadają dodatkowe przystosowania w postaci przeciwstawnych pierwszych palców na wszystkich kończynach. Posiadają ucho środkowe i błonę bębenkową. Język mają wcięty, duży i nie jest przyrośnięty z tyłu. Nie posiadają narządu Biddera.
Kilka słów z Wikipedii o Brazylii
Brazylia (port. Brasil, wymowa i), oficjalnie Federacyjna Republika Brazylii (port. República Federativa do Brasil, wymowa i) – największe pod względem powierzchni i liczby mieszkańców państwo Ameryki Południowej oraz piąte pod względem wielkości państwo świata. Zajmuje ponad 47,5% powierzchni Ameryki Południowej i liczy ponad 200 milionów mieszkańców.
Tereny dzisiejszej Brazylii były zasiedlone przez półkoczownicze plemiona Indian już przynajmniej 6 tys. lat przed odkryciem jej przez Portugalczyków w roku 1500. Przez następne 300 lat Brazylia została skolonizowana przez Portugalię i zamieniona w oparte na pracy niewolniczej dochodowe przedsięwzięcie. W kraju powszechne były rebelie niewolników a część zbiegów tworzyła na odległych od kolonialnej cywilizacji terenach własne osiedla zwane quilombos. Przeciw nim były organizowane wyprawy zbrojne. W roku 1808 książę Jan (późniejszy król Portugalii Jan VI) wraz z rodziną schronił się w Brazylii przed najazdem Napoleona Bonaparte na Portugalię. Na początku XIX wieku narastały tendencje separatystyczne i w roku 1822 książę-regent Pedro I ogłosił utworzenie samodzielnego Cesarstwa Brazylii. W roku 1889 jego następca Pedro II został obalony i została utworzona republika federacyjna.
Pod koniec XIX i w 1. połowie XX wieku do Brazylii napłynęło ponad 5 milionów imigrantów z Europy i Azji. W tym okresie dynamicznie postępowała industrializacja kraju i ekspansja w głąb interioru. Rządy demokratyczne były zastępowane przez dyktatury: w latach 1930-1945 w praktyce rządził Getúlio Vargas. Vargas do władzy doszedł na skutek wojskowego puczu który następnie określono mianem rewolucji[4][5]. Początkowo nowy rząd zobowiązał się do szybkiego oddania władzy lecz zamiast tego zlikwidował kongres, zawiesił konstytucję a gubernatorów zastąpił własnymi zwolennikami[6]. W latach 30. doszło do trzech prób obalenia wojskowego rządu[7][8][9]. W 1932 roku odbyło się powstanie konstytucjonalistów, w 1935 roku odbyła się antyrządowa rebelia zorganizowana przez komunistów która wykorzystana została do wprowadzenia przez Vargasa pełnej dyktatury i cenzury prasy. Ostatnią próbą zbrojnego obalenia rządu był pucz faszystowski w 1938 roku[10]. Mimo faszyzacji kraju Brazylia w okresie hiszpańskiej wojny domowej wsparła stronę republikańską walcząca z nacjonalistami[11].W okresie II wojny światowej Brazylia początkowo pozostała neutralna a wojnę Niemcom i Włochom wypowiedziała w sierpniu 1942 roku[12]. Pod wpływem wojny odrzucił wzorce faszyzujące i przyjął bardziej liberalną politykę. Po zwycięstwie aliantów w wojnie światowej, stał się kłopotliwy jako niedawny sojusznik światowych potęg i szybko został obalony w wojskowym puczu. Vargas na krótko powrócił do władzy w 1950 roku w wyniku wyborczego zwycięstwa utworzonej przez niego Brazylijskiej Partii Pracy. W pierwszej fazie prezydentury wprowadził szereg postępowych reform a swoje rządy oparł na środowiskach lewicy. Pod naciskiem narodowców i lewicy prowadził politykę uprzemysłowienia kraju, rozwiązał problem państwowego monopolu naftowego „Petrobras”, ograniczył inwestycje obcego kapitału, wprowadził szereg prorobotniczych praw, zakończył działania rządu polegające na ingerencji w działanie związków zawodowych oraz przeprowadził rewizję pracy minimalnej. W 1952 roku zawarł układ militarny ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki jednak zachował się neutralnie odmawiając wysłania wojsk brazylijskich do Korei. W ciągu drugiej kadencji kontynuował represje przeciwko ruchowi komunistycznemu[13][14]. Stopniowo odchodził od postępowych reform tracąc poparcie społeczeństwa i lewicy zmuszony został do walki o wpływy w konserwatywnie nastawionym wojsku. Jego rządy napotkały na silną opozycję, pomimo starań Vargasa największą opozycję stanowiły kręgi wojskowe. Była to reakcja na szereg skandali, które wiązały się z członkami jego administracji. Cztery lata po objęciu władzy na skutek kryzysu politycznego i zmuszeniu go przez wojsko do oddania władzy popełnił samobójstwo[15].
źródło: pl.wikipedia.org