Do trzęsienia ziemi o magnitudzie 5,4 st. doszło na północy Argentyny. Według danych amerykańskich służb geologicznych, epicentrum trzęsienia ziemi znajdowało się w odległości 55 kilometrów od miasta San Antonio de los Cobres (prowincja Salta).
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o prowincji Salta
Salta jest argentyńską prowincją położoną w północno-zachodniej części kraju. Graniczy na północy z prowincją Jujuy i Boliwią, na wschodzie z Paragwajem, prowincjami Formosa, Chaco, na południu z Santiago del Estero, Tucumán i Catamarcą i na zachodzie z Chile.
Znaleziska archeologiczne pochodzące z prowincji Salta i prowincji sąsiednich pozwalają stwierdzić, że człowiek zaczął zasiedlać ten obszar jakieś 10 000 lat temu, podczas migracji z północy. Aż do XV wieku, na krótko przed przybyciem Hiszpanów, obszar valliserrano i andyjski był zamieszkany przez ludy Humahuaca i Diaguita, których głównymi plemionami byli Pulares, Guachipas, Hualfines, Amaichás, Quilmes, Yavis, Churumatas, Tomatas i Tolombones. Jako że posiadali wspólny język – cacán) zostali sklasyfikowani pod nazwą Diaguitas, chociaż oni sami nazywali się Paziocas lub Pacciocas.
W regionie puny żył lud Lickan-Antay, mówiący w języku cunza, bardziej znany jako „atacamas”, głównie ci z grupy lipe-chicha, o kulturze bardzo podobnej do Diaguita (pomiędzy XII a XV wiekiem rozwinęło się Señorío de Tastil zapoczątkowane przez Lickan-Antay). Do lat 1470-80 wszystkie te ludy zostały podbite przez Inków, pochodzących z Peru, którzy założyli swoje główne centrum rządów kolonialnych w Sikuani (w przybliżeniu współczesna Chicoana).
Obszar Chaco Salteño był i jest zamieszkany przez: Wichís (nazywani począwszy od inwazji Keczua: „matacos”), Chanés, Chorotís, Chiriguanos, a nawet Qom’lek (powszechnie nazywani przez Guaraní: „tobas”). Keczua, podobnie jak grupy Vilelas rozpowszechnili nazwy “cunco” (“dziki”) i “chavanco” na ludy regionu Chaco Salteño.
Kilka słów z Wikipedii o trzęsieniach ziemi
Trzęsienie ziemi – gwałtowne rozładowanie naprężeń w skorupie ziemskiej połączone z ruchem warstw skalnych wzdłuż uskoku. Nagromadzenie naprężeń jest na ogół wynikiem przejściowego zablokowania ruchu skał wzdłuż tego uskoku. Uwalniająca się przy tym energia w około 20-30% rozchodzi się w postaci fal sejsmicznych, z których część dociera na powierzchnię Ziemi w postaci niszczących fal powierzchniowych. Pozostała część energii zamienia się w ciepło lub trwałe deformacje skał.
Wielkość trzęsienia ziemi wyraża się w stopniach magnitudy. Magnituda równa 0 lub ujemna (stosowana do oznaczania tzw. „mikrowstrząsów”, rejestrowanych tylko przez bardzo czułe przyrządy) oznacza wibracje rejestrowane tylko przez aparaturę pomiarową, zaś magnituda równa 9,5 (wartość magnitudy najsilniejszego, udokumentowanego instrumentalnie trzęsienia ziemi) powoduje zmiany w otaczającym krajobrazie. Sejsmolodzy powątpiewają w istnienie trzęsień ziemi o magnitudzie większej niż 10, jednak teoretycznie wszystkie skale pomiarowe zjawisk sejsmicznych (np. logarytmiczna skala Richtera) to skale otwarte. Należy przy tym zaznaczyć, że każdy kolejny stopień magnitudy jest mierzony, jako dziesięciokrotnie większy od poprzedniego, ale faktycznie: każdy kolejny stopień niesie ze sobą w przybliżeniu 31-krotny wzrost energii.
Do określenia intensywności drgań gruntu w danym miejscu służą tzw skale makrosejsmiczne, opierających się na obserwacji zniszczeń podczas trzęsieniem ziemi w danym miejscu. Obecnie intensywnośc tę określa się mierząc przyspieszenia gruntu w trakcie wstrząsów. Do najpopularniejszych skal makrosejmicznych należy zmodyfikowana 12 stopniowa skala Mercallego – Mercallego-Cancaniego-Sieberga (MCS). W skali tej stopień I oznacza drgania rejestrowane wyłącznie przez aparaturę pomiarową, a stopień XII – wstrząsy powodujące zmiany w otaczającym krajobrazie.
źródło: pl.wikipedia.org