5 listopada pękła tama, która przetrzymywała odpady z pobliskiej kopalni. Zanieczyszczenia wylały się na pobliskie miasteczka, gdzie zginęło kilkanaście osób. Rzeka odpadków z kopalnii w Brazylii dotarła do Atlantyku.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o Brazylii
Brazylia (port. Brasil, wymowa i), oficjalnie Federacyjna Republika Brazylii (port. República Federativa do Brasil, wymowa i) – największe pod względem powierzchni i liczby mieszkańców państwo Ameryki Południowej oraz piąte pod względem wielkości państwo świata. Zajmuje ponad 47,5% powierzchni Ameryki Południowej i liczy ponad 200 milionów mieszkańców.
Tereny dzisiejszej Brazylii były zasiedlone przez półkoczownicze plemiona Indian już przynajmniej 6 tys. lat przed odkryciem jej przez Portugalczyków w roku 1500. Przez następne 300 lat Brazylia została skolonizowana przez Portugalię i zamieniona w oparte na pracy niewolniczej dochodowe przedsięwzięcie. W kraju powszechne były rebelie niewolników a część zbiegów tworzyła na odległych od kolonialnej cywilizacji terenach własne osiedla zwane quilombos. Przeciw nim były organizowane wyprawy zbrojne. W roku 1808 książę Jan (późniejszy król Portugalii Jan VI) wraz z rodziną schronił się w Brazylii przed najazdem Napoleona Bonaparte na Portugalię. Na początku XIX wieku narastały tendencje separatystyczne i w roku 1822 książę-regent Pedro I ogłosił utworzenie samodzielnego Cesarstwa Brazylii. W roku 1889 jego następca Pedro II został obalony i została utworzona republika federacyjna.
Pod koniec XIX i w 1. połowie XX wieku do Brazylii napłynęło ponad 5 milionów imigrantów z Europy i Azji. W tym okresie dynamicznie postępowała industrializacja kraju i ekspansja w głąb interioru. Rządy demokratyczne były zastępowane przez dyktatury: w latach 1930-1945 w praktyce rządził Getúlio Vargas. Vargas do władzy doszedł na skutek wojskowego puczu który następnie określono mianem rewolucji[4][5]. Początkowo nowy rząd zobowiązał się do szybkiego oddania władzy lecz zamiast tego zlikwidował kongres, zawiesił konstytucję a gubernatorów zastąpił własnymi zwolennikami[6]. W latach 30. doszło do trzech prób obalenia wojskowego rządu[7][8][9]. W 1932 roku odbyło się powstanie konstytucjonalistów, w 1935 roku odbyła się antyrządowa rebelia zorganizowana przez komunistów która wykorzystana została do wprowadzenia przez Vargasa pełnej dyktatury i cenzury prasy. Ostatnią próbą zbrojnego obalenia rządu był pucz faszystowski w 1938 roku[10]. Mimo faszyzacji kraju Brazylia w okresie hiszpańskiej wojny domowej wsparła stronę republikańską walcząca z nacjonalistami[11].W okresie II wojny światowej Brazylia początkowo pozostała neutralna a wojnę Niemcom i Włochom wypowiedziała w sierpniu 1942 roku[12]. Pod wpływem wojny odrzucił wzorce faszyzujące i przyjął bardziej liberalną politykę. Po zwycięstwie aliantów w wojnie światowej, stał się kłopotliwy jako niedawny sojusznik światowych potęg i szybko został obalony w wojskowym puczu. Vargas na krótko powrócił do władzy w 1950 roku w wyniku wyborczego zwycięstwa utworzonej przez niego Brazylijskiej Partii Pracy. W pierwszej fazie prezydentury wprowadził szereg postępowych reform a swoje rządy oparł na środowiskach lewicy. Pod naciskiem narodowców i lewicy prowadził politykę uprzemysłowienia kraju, rozwiązał problem państwowego monopolu naftowego „Petrobras”, ograniczył inwestycje obcego kapitału, wprowadził szereg prorobotniczych praw, zakończył działania rządu polegające na ingerencji w działanie związków zawodowych oraz przeprowadził rewizję pracy minimalnej. W 1952 roku zawarł układ militarny ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki jednak zachował się neutralnie odmawiając wysłania wojsk brazylijskich do Korei. W ciągu drugiej kadencji kontynuował represje przeciwko ruchowi komunistycznemu[13][14]. Stopniowo odchodził od postępowych reform tracąc poparcie społeczeństwa i lewicy zmuszony został do walki o wpływy w konserwatywnie nastawionym wojsku. Jego rządy napotkały na silną opozycję, pomimo starań Vargasa największą opozycję stanowiły kręgi wojskowe. Była to reakcja na szereg skandali, które wiązały się z członkami jego administracji. Cztery lata po objęciu władzy na skutek kryzysu politycznego i zmuszeniu go przez wojsko do oddania władzy popełnił samobójstwo[15].
Kilka słów z Wikipedii o katastrofach ekologicznych
Katastrofa ekologiczna – zjawisko polegające na zmianie środowiska przyrodniczego danego gatunku lub populacji w sposób uniemożliwiający jej przetrwanie (nieodwracalne w naturalny sposób). Zachodzi ono w różnych sytuacjach, lecz przede wszystkim:
kiedy po zmianie abiotycznego składnika środowiska (np. zmiana temperatury, spadek ilości opadów itp.) zasoby środowiska maleją w stosunku do potrzeb gatunku
kiedy środowisko staje się niesprzyjające dla danego gatunku z powodu zbyt dużej presji drapieżników
kiedy nadmierny przerost powoduje gwałtowny spadek szans na przetrwanie gatunku (przeludnienie)
Kilka słów z Wikipedii o lawinach błotnych
Powódź błotna (lawina błotna) – zjawisko hydrologiczne oznaczające zalew terenu płynną masą – błotem, składającym się z wody i mineralnych drobin, zawierającym też kamienie, głazy, gałęzie drzew i inne ciała.
Powstaje najczęściej w basenach niewielkich rzek górskich oraz parowach i jarach w czasie ulewnych deszczy lub gwałtownego topnienia śniegów. Niekiedy zdarzają się w rejonie sztucznych zbiorników gromadzących płynne i półpłynne odpady przemysłowe. Ze względu na szybkość przemieszczania się od 2 do 6 m/sek. powodują wielkie zniszczenia pomimo zwykle krótkiego czasu trwania – od 1 do 3 godzin.
Powodzie błotne wywołane zjawiskami wulkanicznymi są zwane laharami.
źródło: pl.wikipedia.org