W archipelagu Svalbard w Arktyce odkryto pozostałości skamieniałych tropikalnych lasów. Prof. John Marshall z Uniwersytetu w Southampton określił ich wiek na 380 mln lat. Wg brytyjskich naukowców, znalezisko wyjaśnia 15-krotny spadek zawartości CO2 w dewońskiej atmosferze.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o Svalbard
Svalbard – norweska prowincja w Arktyce, obejmująca swym zasięgiem archipelag Svalbard (którego największą wyspą jest Spitsbergen, dawniej znany jako Spitsbergen Zachodni – Vestspitsbergen) wraz z kilkoma wyspami nie wchodzącymi w skład archipelagu (m.in. Wyspa Niedźwiedzia – Bjørnøya) w granicach 71°–81° N i 10°–35° E, 800 km na północ od Norwegii i 1100 km od Bieguna Północnego.
Stolicą i siedzibą gubernatora prowincji Svalbard jest Longyearbyen. Najwyższą władzą na Svalbardzie jest gubernator (Sysselmannen), który zapewniając norweskie zwierzchnictwo posiada władzę administracyjną, sądową oraz czuwa nad porządkiem publicznym na całym archipelagu. Jest też odpowiedzialny za ochronę środowiska.
Kilka słów z Wikipedii o CO2
Dwutlenek węgla (nazwa systematyczna: ditlenek węgla; nazwa Stocka: tlenek węgla(IV)), CO2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy tlenków, w którym węgiel występuje na IV stopniu utlenienia.
W temperaturze pokojowej jest to bezbarwny, bezwonny i niepalny gaz, dobrze rozpuszczalny w wodzie i cięższy od powietrza (ok. 1,5 raza). Pod normalnym ciśnieniem przechodzi ze stanu stałego do gazowego (sublimuje) z pominięciem fazy ciekłej w temperaturze −78,5 °C. Pod zwiększonym ciśnieniem (5,1 atm) można go jednak skroplić w temperaturze −57 °C.
W czerwcu 2006 francusko-włoska grupa badawcza pod kierownictwem Mario Santoro opublikowała w Nature informację o uzyskaniu, dzięki ciśnieniu rzędu 40–48 GPa (ok. 400 000–480 000 atm), stałego dwutlenku węgla o charakterze amorficznym[9]. Podobny charakter mają tlenki pierwiastków tej samej grupy układu okresowego: SiO2 (→szkło) i GeO2.
W naturze występuje w stanie wolnym w atmosferze i związanym (np. jako składnik CaCO3).
Kilka słów z Wikipedii o Dewonie
Dewon (ang. Devonian)
w sensie geochronologicznym – czwarty okres ery paleozoicznej. Trwał około 60 milionów lat (od 419,2 ± 3,2 do 358,9 ± 0,4 mln lat temu). Dzieli się na trzy epoki: dewon wczesny, dewon środkowy i dewon późny.
w sensie chronostratygraficznym – czwarty system eratemu paleozoicznego, leżący powyżej syluru, a poniżej karbonu. Dzieli się na trzy oddziały: dewon dolny, dewon środkowy i dewon górny. Międzynarodowy stratotyp granicy sylur/dewon znajduje się w Klonku koło Suchomastów (około 35 km na SW od Pragi). Granica oparta jest na pierwszym pojawieniu się graptolita Monograptus uniformis Přibyl, 1940.
Nazwa pochodzi od hrabstwa Devon w południowo-zachodniej Anglii, skąd pochodzą pierwsze zbadane skały tego systemu. System dewoński wydzielili Roderick Murchison i Adam Sedgwick w 1839 roku. Na mapach i przekrojach geologicznych skały dewońskie znaczy się barwą brązową.
źródło: pl.wikipedia.org