W wilgotnych wapiennych jaskiniach Toca do Geraldo i Lapa do Santo Antônio w Minas Gerais w Brazylii odkryto nowy gatunek kosarza. Jego łacińska nazwa – Iandumoema smeagol – pochodzi od Tolkienowskiego bohatera Sméagola (Golluma).
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o kosarzach
Kosarze (Opiliones syn. Phalangida, łabuńce) – stosunkowo liczny (ponad 6 tys. gatunków) rząd pajęczaków, obejmujący zwierzęta od 5-10 mm długości, zamieszkujące przede wszystkim strefy tropikalne, ale występujące również w klimacie umiarkowanym. Kosarze są łatwe do rozpoznania, głównie po prawie idealnie eliptycznym ciele. Ich głowotułów ściśle przylega do szerokiego odwłoka, natomiast odnóża kroczne są niezwykle długie (czasem do 16 cm) i cienkie. Szczękoczułki krótkie, nogogłaszczki długie, wyposażone w wyrostki służące do wstępnego rozdrabniania pokarmu. Kosarze są mięsożerne, ale żywią się też (a nawet głównie) martwą materią organiczną. Jaja są składane do ziemi.
W Polsce występuje 31 gatunków kosarzy. Ich najpospolitszym przedstawicielem jest kosarz zwyczajny.
Kilka słów z Wikipedii o Brazylii
Brazylia (port. Brasil, wymowa i), oficjalnie Federacyjna Republika Brazylii (port. República Federativa do Brasil, wymowa i) – największe pod względem powierzchni i liczby mieszkańców państwo Ameryki Południowej oraz piąte pod względem wielkości państwo świata. Zajmuje ponad 47,5% powierzchni Ameryki Południowej i liczy ponad 200 milionów mieszkańców.
Pod koniec XIX i w 1. połowie XX wieku do Brazylii napłynęło ponad 5 milionów imigrantów z Europy i Azji. W tym okresie dynamicznie postępowała industrializacja kraju i ekspansja w głąb interioru. Rządy demokratyczne były zastępowane przez dyktatury: w latach 1930-1945 w praktyce rządził Getúlio Vargas. Vargas do władzy doszedł na skutek wojskowego puczu który następnie określono mianem rewolucji[4][5]. Początkowo nowy rząd zobowiązał się do szybkiego oddania władzy lecz zamiast tego zlikwidował kongres, zawiesił konstytucję a gubernatorów zastąpił własnymi zwolennikami[6]. W latach 30. doszło do trzech prób obalenia wojskowego rządu[7][8][9]. W 1932 roku odbyło się powstanie konstytucjonalistów, w 1935 roku odbyła się antyrządowa rebelia zorganizowana przez komunistów która wykorzystana została do wprowadzenia przez Vargasa pełnej dyktatury i cenzury prasy. Ostatnią próbą zbrojnego obalenia rządu był pucz faszystowski w 1938 roku[10]. Mimo faszyzacji kraju Brazylia w okresie hiszpańskiej wojny domowej wsparła stronę republikańską walcząca z nacjonalistami[11].W okresie II wojny światowej Brazylia początkowo pozostała neutralna a wojnę Niemcom i Włochom wypowiedziała w sierpniu 1942 roku[12]. Pod wpływem wojny odrzucił wzorce faszyzujące i przyjął bardziej liberalną politykę. Po zwycięstwie aliantów w wojnie światowej, stał się kłopotliwy jako niedawny sojusznik światowych potęg i szybko został obalony w wojskowym puczu. Vargas na krótko powrócił do władzy w 1950 roku w wyniku wyborczego zwycięstwa utworzonej przez niego Brazylijskiej Partii Pracy. W pierwszej fazie prezydentury wprowadził szereg postępowych reform a swoje rządy oparł na środowiskach lewicy. Pod naciskiem narodowców i lewicy prowadził politykę uprzemysłowienia kraju, rozwiązał problem państwowego monopolu naftowego „Petrobras”, ograniczył inwestycje obcego kapitału, wprowadził szereg prorobotniczych praw, zakończył działania rządu polegające na ingerencji w działanie związków zawodowych oraz przeprowadził rewizję pracy minimalnej. W 1952 roku zawarł układ militarny ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki jednak zachował się neutralnie odmawiając wysłania wojsk brazylijskich do Korei. W ciągu drugiej kadencji kontynuował represje przeciwko ruchowi komunistycznemu[13][14]. Stopniowo odchodził od postępowych reform tracąc poparcie społeczeństwa i lewicy zmuszony został do walki o wpływy w konserwatywnie nastawionym wojsku. Jego rządy napotkały na silną opozycję, pomimo starań Vargasa największą opozycję stanowiły kręgi wojskowe. Była to reakcja na szereg skandali, które wiązały się z członkami jego administracji. Cztery lata po objęciu władzy na skutek kryzysu politycznego i zmuszeniu go przez wojsko do oddania władzy popełnił samobójstwo[15].
źródło: pl.wikipedia.org