Od 2500 lat Ziemia spowalnia. Winowajcą jest przede wszystkim wzrastający poziom światowego oceanu. Teorię tę w 2002 roku przedstawił Walter Munk. Najnowsze badania stanowią jej pierwsze potwierdzenie.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o Ziemi
Ziemia (łac. Terra, Tellus, symbol: ⊕, ♁; nazywana również światem oraz rzadziej Gają) – trzecia, licząc od Słońca, a piąta co do wielkości planeta Układu Słonecznego. Pod względem średnicy, masy i gęstości jest to największa planeta skalista Układu Słonecznego.
Ziemia jest zamieszkana przez miliony gatunków, w tym przez człowieka[8], jest jedynym znanym miejscem we Wszechświecie, w którym występuje życie[9]. Odwołując się do informacji zebranych metodą datowania izotopowego, planeta uformowała się ok. 4,54 ±0,05 mld lat temu[10][11][12][13].
W ciągu pierwszego miliarda lat po uformowaniu się Ziemi, wewnątrz jej oceanów pojawiło się życie. Z żyjących na Ziemi organizmów żywych składa się biosfera, która wpływa na jej atmosferę, hydrosferę, litosferę i inne czynniki abiotyczne planety, umożliwiając rozwój i wzrost liczby organizmów aerobowych i anaerobowych oraz powstanie ozonosfery. Rozwój życia na lądzie i w wodzie umożliwiła powłoka ozonowa oraz ziemskie pole magnetyczne, zmniejszając natężenie promieniowania ultrafioletowego[14], oraz magnetosfera, odbijająca cząstki wiatru słonecznego i promieniowania kosmicznego. Dystans dzielący Słońce od Ziemi, jej właściwości fizyczne oraz jej historia geologiczna są najważniejszymi czynnikami, które pozwoliły organizmom żyć i ewoluować.
Różnorodność biologiczna Ziemi nieustannie powiększa się, chociaż w dziejach życia Ziemi proces ten był kilkukrotnie przerywany, kiedy miało miejsce masowe wymieranie gatunków[15]. Pomimo że naukowcy szacują, że ok. 99% gatunków organizmów żywych (ok. 5 mld)[16] kiedykolwiek zamieszkujących Ziemię uważa się za wymarłe[17][18], wciąż mieszka na niej ok. 10-14 mln gatunków[19][20], z czego 1,2 mln zostało udokumentowanych[21].
Kilka słów z Wikipedii o oceanach
Ocean (łac. Oceanus, stgr. Ὠκεανός Okeanos – u starożytnych Greków i Rzymian mityczna rzeka oblewająca cały świat, także nazwa jej boga) [1] – wielka część hydrosfery ziemskiej, stanowiąca rozległy obszar słonej wody. Wody słone pokrywają w sumie blisko 3/4 (70,8%) Ziemi. Powierzchnia oceanów wynosi ok. 361 mln km², a ich łączna objętość ok. 1,3•1018 m³.
Od czasu odkrycia w latach 50. XX w. zjawiska spreadingu, czyli powstawania zupełnie nowej skorupy ziemskiej w strefach grzbietów śródoceanicznych, oraz w wyniku badań wieku osadów oceanicznych i samej skorupy, rozwinęło się kilka teorii geotektonicznych, spośród których powszechnie dziś akceptowana jest teoria tektoniki płyt.
Według tektoniki płyt skorupa ziemska powstaje w przybliżeniu w takim samym tempie, w jakim jest niszczona w strefach subdukcji, a łączna objętość oceanów nie ulega zmianie (nie licząc rozrostu i topnienia lodowców). Jedne oceany mogą powiększać się tylko kosztem innych; w historii Ziemi istniały zbiorniki oceaniczne, które zamknęły się na skutek ruchu kontynentów (paleooceany), a ich osady wypiętrzyły się tworząc łańcuchy górskie (m.in. Himalaje). Dzisiejsze oceany Atlantycki, Arktyczny i Indyjski są geologicznie młodymi oceanami, które powstały w erze mezozoicznej i rozrastają się obecnie kosztem Pacyfiku.
Według hipotezy ekspandującej Ziemi powstanie oceanów było aktem jednorazowym. Zgodnie z nią rozrost skorupy powoduje powiększanie się wszystkich oceanów i całej planety, był więc taki moment, kiedy nie było na Ziemi oceanów w dzisiejszym znaczeniu. Hipoteza ta nie potrafi wytłumaczyć istnienia ofiolitów, czyli zespołów skał identycznych z powstającymi pod powierzchnią oceanów, a znajdujących się obecnie niekiedy w głębi kontynentu.
źródło: pl.wikipedia.org