Wypijanie 2-3 kubków kawy dziennie chroni przed cukrzycą typu 2. Duńscy naukowcy zidentyfikowali 2 związki, którym można przypisać to działanie.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o kwasie kawowym
Kwas kawowy (kwas 3,4-dihydroksycynamonowy) – organiczny związek chemiczny z grupy kwasów fenolowych.
Występuje w roślinach np. jemioła pospolita (Viscum album), glistnik jaskółcze ziele (Chelidonium maius). Posiada właściwości przeciwzapalne, żółciopędne, immunostymulacyjne, przeciwmiażdżycowe, antyagregacyjne, fungistatyczne (hamujące wzrost grzybów) i bakteriostatyczne.
Kilka słów z Wikipedii o kawie
Kawa – napój sporządzany z palonych, a następnie zmielonych lub poddanych instantyzacji ziaren kawowca, zwykle podawana na gorąco. Pochodzi z Etiopii, w Europie pojawiła się około XVI wieku. Jedna z najpopularniejszych używek na świecie i główne źródło kofeiny. Działa pobudzająco i orzeźwiająco oraz przyspiesza przemianę materii. Zawiera przeciwutleniacze, które zapobiegają powstawaniu wolnych rodników. Spożywana w dużych ilościach może jednak być szkodliwa dla zdrowia. Rocznie produkuje się około 6,7 miliona ton kawy.
Kilka słów z Wikipedii o cukrzycy typu 2
Cukrzyca typu 2 nazywana również cukrzycą insulinoniezależną, NIDDM (ang. non-insulin-dependent diabetes mellitus) lub cukrzycą wieku dorosłego jest chorobą metaboliczną charakteryzującą się wysokim stężeniem glukozy we krwi oraz opornością na insulinę i względnym niedoborem insuliny[2]. Odróżnia się tym od cukrzycy typu 1, która jest spowodowana rzeczywistym brakiem insuliny na skutek uszkodzenia wysp Langerhansa w trzustce[3]. Klasycznymi objawami cukrzycy są nadmierne pragnienie, częstomocz oraz nadmierne zwiększenie łaknienia. Cukrzyca typu 2 stanowi około 90% przypadków cukrzycy, a pozostałe 10% stanowią głównie przypadki cukrzycy typu 1 oraz cukrzycy ciężarnych. Otyłość jest uważana za główną przyczynę cukrzycy typu 2 wśród osób z genetycznymi uwarunkowaniami do rozwoju tej choroby.
Leczenie cukrzycy typu 2 początkowo polega na zwiększeniu wysiłku fizycznego oraz wprowadzeniu diety cukrzycowej. Jeżeli w ten sposób nie zmniejszy się stężenia glukozy we krwi, wprowadza się leki, tj. metformina lub insulina. Wymaga się, aby chorzy stosujący insulinę systematycznie sprawdzali stężenie glukozy we krwi.
Zachorowalność na cukrzycę znacznie wzrosła w ciągu ostatnich 50 lat, równolegle do wzrostu otyłości. Zgodnie ze stanem na 2010 r. na świecie odnotowano 285 milionów przypadków choroby, podczas gdy w 1985 r. jedynie ok. 30 milionów[4][5]. Podwyższone stężenie glukozy we krwi może doprowadzić do przewlekłych powikłań, takich jak choroby układu krążenia, udar mózgu, retinopatia cukrzycowa prowadząca do pogorszenia wzroku, niewydolność nerek, mogąca wymagać dializy, oraz złe krążenie krwi w kończynach, prowadzące do ich amputacji. Ostre powikłania w postaci kwasicy ketonowej charakterystycznej dla cukrzycy typu 1 są rzadkie[6]. Może jednak wystąpić nieketonowa śpiączka hiperosmolarna.
źródło: pl.wikipedia.org