Na łamach Proceedings of the National Academy of Science naukowcy informują o odkryciu drugiego zakaźnego nowotworu pyska diabłów tasmańskich. Dotychczas znano dwa zaraźliwe nowotwory – jeden to nowotwór pyska diabłów tasmańskich, który przenosi się przez ugryzienia, drugi to przenoszony drogą płciową psi guz (CTVT).
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o diabłach tasmańskich
Diabeł tasmański (Sarcophilus harrisii) – gatunek mięsożernego ssaka, torbacza z rodziny niełazowatych (Dasyuridae), obecnie występujący na wolności jedynie na należącej do Australii wyspie Tasmanii. Osiąga wielkość niewielkiego psa, jest jednak największym współczesnym mięsożernym torbaczem po wyginięciu wilka workowatego w 1936. Charakteryzuje się krępym i umięśnionym ciałem, czarnym futrem, gryzącym zapachem, niezwykle głośnym i niepokojącym piskiem, ostrym węchem i dzikim pożywianiem się. Dzięki dużej głowie i szyi dysponuje jednym z najsilniejszych zgryzów w przeliczeniu na masę ciała wśród dzisiejszych drapieżników lądowych[3]. Poluje na zdobycz i poszukuje padliny, jak też zjada produkty domowe, jeśli w pobliżu żyje człowiek. Zazwyczaj prowadzi samotny tryb życia, czasami je razem z innymi diabłami i opróżnia jelita we wspólnym miejscu. Inaczej niż większość niełazowatych, prowadzi efektywną termoregulację i zachowuje aktywność w południe, nie przegrzewając się. Pomimo pulchnego wyglądu potrafi zaskoczyć szybkością i wytrzymałością. Umie wspinać się na drzewa i przepływać rzeki.
Kilka słów z Wikipedii o DFTD
DFTD (ang. Devil Facial Tumour Disease), rak pyska diabła – zakaźny nowotwór diabła tasmańskiego. Obiawia się w postaci zmian i guzów wokół pyska. W zmianach rozwija się nowotwór złośliwy, który następnie rozprzestrzenia się z pyska na całe ciało. Guzy ograniczają pobieranie pokarmu i w konsekwencji mogą doprowadzić do śmierci.
Pierwszy oficjalny opis pochodzi z 1996[1][2]. W następnej dekadzie choroba siała zniszczenie w dzikiej populacji diabła tasmańskiego, z oszacowaniami spadku w zakresie 20-50% na powierzchni ponad 65% stanu Tasmania[3][4]. Wysoko zagęszczone populacje dotknięte nowotworem miały nawet 100% śmiertelność w czasie 12-18 miesięcy[5]. Choroba występowała głównie we wschodniej części stanu.
źródło: pl.wikipedia.org