Gatunek fotosyntetyzujących bakterii (sinic) z rodzaju Phormidesmis odpowiada za przyspieszenie topnienia lodowców na Grenlandii. Proces ten nie był dotąd uwzględniany w modelach zmiany klimatu.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o kriokonitach
Kriokonity – niewielkie zagłębienia wypełnione wodą na powierzchni lodowców, w których w okresie odmarzania może następować rozwój mikroflory i mikrofauny. Na ich dnie gromadzi się osad składający się ze szczątków roślinnych i zwierzęcych oraz nieorganicznych drobinek minerałów.
Kriokonity powstają tylko podczas polarnego lata w wyniku topnienia lodu zanieczyszczonego składnikami o ciemnej barwie (warstwa ablacyjna[1]), które pochłaniają promieniowanie słoneczne. Dużą rolę w procesie ich formowania odgrywa wiatr nawiewający drobny materiał skalny oraz fragmenty sadzy lub innych zanieczyszczeń powietrza. Podczas arktycznego lata materia organiczna i nieorganiczna spływa również z okolicznych gór i nunataków gromadząc się w kriokonitach i zapewniając sprzyjające warunki do rozwoju żyjącym w nich organizmom.
Kilka słów z Wikipedii o sinicach
Sinice, cyjanofity, cyjanobakterie, cyjanoprokariota (Cyanobacteria) – gromada organizmów samożywnych, dawniej uznawanych za rośliny, według nowszej taksonomii zaliczanych do Procaryota (prokarioty, królestwo bakterii).
Nazwa tradycyjna Cyanophyta (końcówka -phyta – roślina), stosowana w taksonomii wcześniejszej, kładzie nacisk na te właściwości, które upodabniają sinice do organizmów roślinnych – zdolność do tlenowej fotosyntezy oraz obecność chlorofilu. To podobieństwo jest o tyle naturalne, że chloroplasty roślin powstały w wyniku endosymbiozy z sinicami – są po prostu uwstecznionymi sinicami.
Niektóre sinice mają zdolność asymilacji azotu atmosferycznego. Asymilacja jest możliwa dzięki tzw. heterocytom, tj. komórkom otoczonym grubą ścianą komórkową i posiadającym uwsteczniony aparat fotosyntetyczny (brak produkcji tlenu). W takich warunkach nitrogenaza (enzym asymilujący azot) może działać poprawnie. Związany azot przesyłany jest przez tzw. plasmodesmy (łączenie heterocyty z protoplastami sąsiadujących komórek).
Kilka słów z Wikipedii o lądolodzie
Lądolód – gruba warstwa lodu przykrywająca wielki obszar ziemi; występuje na Antarktydzie i Grenlandii. W Polsce występował podczas zlodowaceń plejstoceńskich.
Obecnie na półkuli południowej lądolód występuje na Antarktydzie (13,3 mln km²), a na półkuli północnej znajduje się lądolód grenlandzki (1,7 mln km²)[1]; mniejszy fragment lądolodu zachował się także w Patagonii (16,8 tys. km²).
Dla porównania lądolód plejstoceński przekroczył 30 mln km² powierzchni, a suma powierzchni wszystkich współczesnych lodowców (poza Antarktydą i Grenlandią) wynosi niewiele więcej niż 0,5 mln km² (w Kanadzie – 200 tys., w Himalajach – 33 tys., w Stanach Zjednoczonych – 75 tys. km²).
źródło: pl.wikipedia.org