Mexcaltitán, pełna nazwa Mexcaltitán de Uribe to niewielkie miasteczko w stanie Nayarit, gmina Santiago Ixcuintla w Meksyku. Miasto znajduje się na wysepce o tej samej nazwie, schowane od wielkiej cywilizacji.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o Nayarit
Nayarit – stan w środkowo-zachodnim Meksyku. Graniczy ze stanami: Sinaloa (na północnym zachodzie), Durango (na północy), Zacatecas (na północnym wschodzie) Jalisco (na południu). Na zachodzie Nayarit styka się z Oceanem Spokojnym.
Istnieją dowody na to, że region ten był zamieszkany przez człowieka już 5 tys. lat p.n.e. Jednak pierwsza znacząca cywilizacja pojawiła się dopiero ok. 400 p.n.e. Jej twórcą był lud Cora, który osiągnął szczyt swojego rozwoju ok. 1200 r.
Pierwszym Hiszpanem, który trafił do Nayarit był Hernán Cortés, wraz ze swoja ekspedycją w 1523. Pięć lat później Nuno Beltrán de Guzmán podbił kilka wiosek indiańskich. Na ruinach jednej z nich – Tepic założył miasto Espíritu Santo. W 1531 przybył tu Cortés, który próbował przejąć kontrolę nad Nayarit, ale Guzmánowi udało się przekonać króla Hiszpanii, aby jego uczynił gubernatorem podbitych przez niego ziem.
W 1536 Guzmán zostaje zastąpiony przez Diego Péreza de la Torre, który zostaje zabity w 1538 podczas jednej z potyczek z Indianami. Następny gubernator przeniósł stolicę Nayarit do jednej z dolin w pobliżu Tepic. Przez cały ten okres Indianie występowali zbrojnie przeciwko najeźdźcom. Jednym z najsłynniejszych takich zrywów było powstanie, na którego czele stanął Tenamaxtli w 1548 roku. W XVI i XVII w. franciszkanie prowadzili intensywną akcję ewangelizacyjną, która napotykała jednak na duże trudności ze względu na wrogość indiańskiego plemienia Cora. W 1722 Hiszpanom udało się pokonać indiańskich powstańców, ukrywających się w górach Nayar. XVIII w. to okres pomyślnego rozwoju Nayarit, co wiązało się głównie z korzystnym położeniem na drodze handlowej do Kalifornii.
Kilka słów z Wikipedii o kanałach wodnych
Kanał wodny – sztuczny ciek, fragment drogi wodnej, którego celem jest połączenie istniejących naturalnych dróg wodnych. Tak powstałe drogi wodne znacznie ułatwiają żeglugę i wydatnie skracają czas podróży statków. Najdłuższy na świecie jest liczący około 1800 km. Wielki Kanał w Chinach.
Kanał wodny łączący dwa morza to kanał żeglugi morskiej. Prowadzi się je zazwyczaj przez wąskie przesmyki. Niektóre z nich skróciły drogę statków nawet o kilka tysięcy kilometrów. Czasami za kanał żeglugi morskiej uznaje się pogłębiony tor wodny w płyciźnie oddzielającej dwa akweny.
Natomiast kanał wodny łączący rzeki i jeziora to kanał żeglugi śródlądowej. Gęsta sieć rzeczna i przecinające je kanały tworzą śródlądowe szlaki wodne. Najkorzystniejsze jest budowanie kanałów w miejscach, gdzie dział wód jest stosunkowo niski, a żeglowne odcinki wód zbliżają się do siebie na małą odległość. Do pokonywania różnic poziomów wody wynikających z ukształtowania terenu służą śluzy lub pochylnie.
Kilka słów z Wikipedii o lasach namorzynowych
Namorzyny, lasy namorzynowe, mangrowe, mangrowia – wiecznie zielona, pionierska formacja roślinna wybrzeży morskich w niemal całej strefie międzyzwrotnikowej. Jej zasięg w tej strefie ograniczają zimne prądy morskie omywające zachodnie wybrzeża Ameryki Południowej i Afryki. Namorzyny stanowią formację ziemno-wodną powstającą na przybrzeżnych płyciznach morskich, w miejscach osłoniętych (rafami koralowymi, w zatokach, lagunach i ujściach rzek)[1]. Niektóre płaskie wyspy pokrywają w całości. Szerokość pasa namorzynów sięgać może kilku kilometrów[2]. Na ogół występują w obszarze pływów morskich i dlatego bywają też określane jako lasy pływowe. Określenie to nie jest jednak ścisłe, bowiem nie zawsze w miejscach występowania namorzynów pływy są wyraźne[1]. Namorzyny zajmują ok. 150 tysięcy km2 (stan w roku 2010), przy czym między 1980 i 2010 rokiem ubyło ich 35 tysięcy km2. Państwa, na których wybrzeżach znajdują się największe zasoby tej formacji to Indonezja (21%), Brazylia (9%) i Australia (7%)[3].
źródło: pl.wikipedia.org