Ulewa w Dubaju to rzadkość. W środę, kiedy deszcz zalał metropolię, na drogach zapanował kompletny chaos.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o Dubaju
Dubaj (arab. دبيّ [duˈbɑj]) – miasto w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, stolica emiratu Dubaj. Dubaj przyciągnął uwagę świata dzięki nowatorskim i ambitnym projektom budowlanym, imprezom sportowym, konferencjom i rekordom Guinnessa.
Większość populacji Dubaju to obcokrajowcy m.in. z Azji Południowej i Azji Południowo-Wschodniej. 25% populacji ma korzenie irańskie. W Dubaju mieszka także ponad 100 000 Brytyjczyków i innych zachodnich przybyszów. Rząd ZEA nie zezwala na żadną formę naturalizacji dla obcokrajowców. Prawie wszystkie komercyjne zakłady są prowadzone przez obcokrajowców przy cichej współpracy lokalnego biznesmena, który tylko „wypożycza” licencję za odpowiednią opłatą. Liczne strefy wolnego handlu umożliwiają obcokrajowcom nabycie pełnej własności. Powiększa się także liczba wilii i apartamentów na sztucznych wyspach takich jak Palm Islands oraz w wielu częściach Dubaju takich jak The Greens, Dubai Marina, International City itp. Własność jest całkowita lub na 99 lat w zależności od rejonu.
Kilka słów z Wikipedii o klimacie na pustyniach
Pustynie i półpustynie kontynentalne (chłodne) leżą w głębi platform kontynentalnych, w ciepłej strefie klimatu umiarkowanego, mającego charakter skrajnie kontynentalny. Lato jest gorące, temperatura dochodzi na niektórych obszarach do 40, a nawet 50 °C; zima bywa mroźna, temperatura obniża się do kilkunastu stopni poniżej zera, niekiedy nawet dochodzi do -40 °C, ze skąpym opadem śniegu; wiosną wody roztopowe umożliwiają tworzenie się efemerycznej, szybko zanikającej pokrywy roślinnej. Roczna suma opadów wynosi od kilkudziesięciu do 200-300 mm, przy czym większość opadów przypada na wiosnę, podczas której następuje najbujniejszy rozwój roślinności, głównie efemeryd. Pokrywa roślinna jest lepiej rozwinięta niż na pustyniach gorących, stąd właściwych pustyń chłodnych jest stosunkowo niewiele (są np. w Azji Centralnej); większość obszarów ma charakter półpustynny i stopniowo przechodzi w otaczające je suche stepy. Dlatego brak jest charakterystycznych gatunków roślin pustynnych, a różnice między poszczególnymi strefami mają raczej charakter ilościowy, a nie jakościowy. W porównaniu z pustyniami gorącymi zaznaczają się pewne różnice w charakterze roślinności; z powodu mrozów zimowych na pustyniach chłodnych zupełnie brak jest sukulentów, a rośliny drzewiaste tracą liście na zimę.
W Europie obszar pustyń i półpustyń jest ograniczony do rejonu Niziny Nadkaspijskiej, z opadami rocznymi 160-250 mm, temperaturą latem 22-24 °C, glebami często zasolonymi i porośniętymi zespołami bylicowo-trawiastymi, halofitami i drzewami (np. wierzby i topole). Największe obszary chłodnych pustyń i półpustyń znajdują się w Azji, gdzie zajmują środkową część kontynentu, od Niziny Nadkaspijskiej na zachodzie po pustynię Gobi i Ordos na wschodzie. Wykazują one znaczne zróżnicowanie klimatyczne, glebowe i duże zasolenie podłoża. Niektóre obszary pustyń leżą na znacznej wysokości n.p.m. Granica pomiędzy pustyniami chłodnymi i gorącymi nie jest ostra; przyjmuje się, że wyznacza ją zasięg palmy daktylowej (Phoenix dactylifera), która nie może rosnąć na terenach z długimi okresami ujemnych temperatur. W Azji wyróżnić można dwa wielkie obszary pustyń chłodnych środkowoazjatycki (pustynie irano-turańskie i kazasko-dżungarskie), które łączą się z gorącymi pustyniami afrykańsko-arabsko-indyjskimi oraz centralnoazjatycki, obejmujący wyżynne i górskie rejony Azji Centralnej, w tym pustynie Tybetu leżące na średniej wysokości 4600 m n.p.m.
źródło: pl.wikipedia.org