Lampart plamisty, jeden z najbardziej charakterystycznych wielkich kotów, stracił 75% terenów, na których żył w przeszłości. Specjaliści z National Geographic Society, Zoological Society of London, organizacji Panthera oraz Cat Specialist Grop IUCN przeprowadzili pierwsze szeroko zakrojone analizy dotyczące lamparta i wszystkich jego podgatunków.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o lampartach plamistych
Lampart plamisty[4], lampart[5][a], pantera[5][b], leopard[5] (Panthera pardus) – gatunek ssaka z rodziny kotowatych (Felidae). Czwarty pod względem wielkości kot świata (po tygrysie, lwie i jaguarze). Występuje w Afryce i Azji. Według badania z 1988 w Afryce żyło 700 000 leopardów, jest jednak ono uznane za niewiarygodne[3]. Również krytykowane badanie określiło populację w Indiach na około 10 000[3].
Lampart to średniej wielkości kot, posiada okrągłe uszy osadzone na głowie o krótkim pysku. Szerokie łapy wyposażone są w ostre pazury.
Samiec w RPA
Sierść jest błyszcząca, na grzbiecie i bokach usiana ciemnymi plamami o wielkości grochu albo orzecha. Plamy te układają się w rozetki bez plamek w środku. Jest to istotna cecha w rozpoznawaniu różnicy między lampartem (panterą) a jaguarem amerykańskim, gdyż jaguar w środku tych plam posiada dwie, czasem trzy plamki.
Pantery żyjące w lasach są mniejsze od tych, które żyją na sawannach. Różnią się też ubarwieniem. Koty zamieszkujące tereny otwarte mają jaśniejsze i rzadziej rozmieszczone cętki.
Kilka słów z Wikipedii o zasięgu
Zasięg, areał, obszar występowania – obszar, na którym regularnie występują osobniki danego taksonu (gatunku, rodzaju, rodziny itd.). Zasięg wyższej kategorii systematycznej w hierarchii systemu klasyfikacyjnego obejmuje zasięgi kategorii niższego rzędu. Także obszar występowania innych zjawisk lub tworów biologicznych (np. populacji, formacji i zespołów roślinnych). Linia ograniczająca obszar występowania taksonu lub zjawiska to kres lub granica zasięgu[1].
Zasięg jest zjawiskiem dynamicznym, jego granice ulegają zmianom. Przyczyną tego stanu rzeczy są przede wszystkim zmiany klimatu i zjawiska ewolucyjno-genetyczne, wpływające na zakresy tolerancji gatunków. Pozostałe czynniki ekologiczne (w tym oddziaływanie człowieka) modelują zasięgi rzeczywiste w stosunku do potencjalnych. Z tego względu zasięgi potencjalne są dobrą podstawą wyróżniania elementów ekogeograficznych i dobrym kryterium dla analiz flor lub fauny określonych obszarów.
źródło: pl.wikipedia.org