Kości ze stanowiska archeologicznego na Orkadach pokazują, że ok. 5 tys. lat temu w młodszej epoce kamienia norniki były tam pieczone bądź gotowane. Później prawdopodobnie je zjadano. Być może chodziło też o kontrolę liczby szkodników. Jak podkreślają naukowcy, to pierwszy dowód na wykorzystanie gryzoni w neolicie w Europie.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o nornikach
Nornik[1] (Microtus) – rodzaj gryzoni z rodziny chomikowatych. Niewielkie gryzonie. Posiadają niewielkie uszy i stosunkowo krótki ogon. Wykopują w ziemi nory, w których żyją. Gromadzą tam też zapasy pożywienia. Nie zapadają w sen zimowy. Żyją w grupach rodzinnych lub koloniach. Samice kilka razy w roku rodzą młode, które po kilku tygodniach osiągają dojrzałość płciową.
Kilka słów z Wikipedii o gryzoniach
Gryzonie (Rodentia, od łacińskiego rodere, obgryzać) – rząd ssaków charakteryzujący się pojedynczą parą ciągle wzrastających siekaczy zarówno w szczęce, jak i w żuchwie. Zalicza się doń około 40% gatunków ssaków. Występują w dużej liczbie na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktyki. Stanowią najbardziej zróżnicowany rząd ssaków. Spotyka się je w różnorodnych siedliskach lądowych, w tym antropogenicznych. Obejmują gatunki nadrzewne, drążące w glebie i częściowo wodne. Zaliczają się doń tak dobrze znane zwierzęta, jak myszy, szczury, wiewiórki, piesek preriowy, jeżozwierzowate, bobry, kawia domowa i chomiki. Niegdyś włączano doń także i dziś często mylone z nimi zające, króliki i szczekuszkowate. Obecnie umieszcza się je w osobnym rzędzie zajęczaków.
Większość gryzoni ma dobrze zbudowane ciało, krótkie kończyny i długi ogon, jednak istnieją wyjątki. Zwierzęta te wykorzystują swoje ostre siekacze do gryzienia pokarmu, kopania jam i obrony. Większość żywi się nasionami lub innym pokarmem roślinnym, niektóre mają bardziej zróżnicowaną dietę. Wykazują tendencję do zachowań społecznych. Wiele gatunków żyje w społecznościach, w których członkowie w złożony sposób komunikują się ze sobą. Może wśród nich występować monogamia, poligamia aż do promiskuityzmu. U wielu (np. chomików) na świat przychodzi miot niedorozwiniętych, wymagających opieki w gnieździe młodych, podczas gdy inne (jak kawia domowa) rodzą młode od początku dobrze rozwinięte.
Kilka słów z Wikipedii o neolicie
Neolit (grec. néos 'nowy’ i líthos 'kamień’), młodsza epoka kamienia, epoka kamienia gładzonego[3] – ostatni okres epoki kamienia (poprzedzający epokę brązu). Jego charakterystyczne cechy to uprawa roślin i hodowla zwierząt oraz stałe osady. Proces ten nazwano „rewolucją neolityczną”. W neolicie rozwijały się też nowe techniki obróbki kamienia, takie jak gładzenie powierzchni i wiercenie otworów.
Termin neolit (ang. Neolithic) został wprowadzony w 1865 przez Johna Lubbocka na oznaczenie nowej pradziejowej techniki wytwarzania narzędzi kamiennych: gładzenia[3], które wyparło starszą technikę ich wytwarzania: łupanie, stosowaną w paleolicie. Postęp ten był możliwy dzięki odkryciu sposobów kontrolowania i rozwoju hodowli zwierząt i uprawy roślin, które jednocześnie umożliwiły osiadły tryb życia człowieka rozumnego i w konsekwencji powstawanie miast[3].
Pierwsze wzorce i impulsy neolityczne zostały przeniesione do Europy z Azji Przedniej przez Bałkany. Jako najstarsze można wymienić: Sesklo, zespół Koranowo-Koros-Krisz-Starčevo (kultura starczewska), następnie młodsze kultury Vinča, Bojan (Boian), wreszcie zespół Cucuteni-Trypole (zob. też kultura trypolska).
źródło: pl.wikipedia.org