Olbrzymia emisja popiołów z wulkanu Szywiełucz została zaobserwowana w dniu 10 grudnia w godzinach porannych – informuje Sputnik. „Pióropusz popiołu wznosi się na wysokość około 11 kilometrów nad wysokość morza. Krater wulkanu wzrasta nad 3200 metrów” – wynika z oświadczenia ministerstwa Rosji.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o Kamczatce
Kamczatka – półwysep w azjatyckiej części Rosji. Rozdziela Morze Ochockie i Morze Beringa[1]. Jego powierzchnia wynosi około 370 tys. km² (wraz z przylegającym fragmentem części kontynentalnej i Wyspami Komandorskimi i Karagińskimi – ok. 470 tysięcy km²). Zamieszkany przez około 400 tys. osób. Ludność stanowią głównie Rosjanie, Koriacy i Itelmeni. Głównym miastem jest Pietropawłowsk Kamczacki[1] (195 tys. mieszkańców).
Jako pierwszy Kamczatkę opisał Władimir Atłasow w 1701 na podstawie swoich wypraw z lat 1697-99. W 1770 przebywał na niej Maurycy Beniowski. W latach 1795-96 przebywał tam na zesłaniu po powstaniu kościuszkowskim Józef Kopeć, opis Niższej Kamczatki, ludów ją zamieszkujących i ich obyczajów zamieścił w swoim „Dzienniku Podróży”. W 1914 roku na Kamczatce zaczęły powstawać wylęgarnie łososia, głównego źródła utrzymania mieszkańców tego regionu[1]. Na terenie Półwyspu Kamczackiego Związek Radziecki posiadał jeden ze swoich licznych poligonów atomowych. Mieści się tu jeden z poligonów, który jest celem dla rosyjskich rakiet strategicznych w czasie przeprowadzania ich testów (np. Topol i Topol-M – w kodzie NATO: SS-25/27, czy rakiet balistycznych wystrzeliwanych z okrętów podwodnych). Znajdują się tu ważne strategiczne bazy wojskowe, kiedyś radzieckie dziś rosyjskie.
Kilka słów z Wikipedii o wulkanie Szywiełucz
Szywiełucz (ros. Шивелуч) – aktywny wulkan znajdujący się na półwyspie Kamczackim w Rosji, najdalej wysunięty na północ aktywny wulkan tego półwyspu, uważany jest również za jeden największych i najaktywniejszych wulkanów w tym regionie.
Wulkan uformował się około 60-70 tys. lat temu. Średnica u podstawy wulkanu wynosi około 45–50 km, zajmuje powierzchnię około 1300 km, najwyższy punkt obiektu znajduje się na wysokości 3307 metrów[1]. Zbudowany jest z bazaltów i andezytów. Do wysokości 700 m pokryty jest lasami (brzoza Ermana) i kosolimbą, do wysokości 1500 m – łąkami górskimi. Pobliże wierzchołka pokrywa lawa i popiół.
Cechuje go duża aktywność (wybuchy 1790, 1854, 1879–1883, 1896–1898, 1905, 1927–1929, 1944–1950, 1964, 1980-1981, 1993–1995, 2001–2003, 2004–2005, 2010). Spośród nich można wyróżnić dwie najsilniejsze erupcje, które udokumentowano jako katastrofalne w skutkach, jedna z nich miała miejsce w 1854 roku, druga natomiast 12 listopada 1964 roku kiedy to słup popiołów unoszących się nad wulkanem sięgał wysokości 15 km, a wybuch kopuły wulkanicznej spowodował lawiny gruzowe. Ostatnia odnotowana erupcja miała miejsce w 2013 roku i była kontynuacją erupcji z lat poprzednich.
Kilka słów z Wikipedii o erupcjach wulkanów
Erupcja wulkanu, wybuch wulkanu (drugie określenie, ściślej to: gwałtowna erupcja, w praktyce używane jako synonim erupcji) – zjawisko wydostawania się na powierzchnię Ziemi lub do atmosfery jakiegokolwiek materiału wulkanicznego (magmy, materiałów piroklastycznych, substancji lotnych: gazów, par).
W zależności od rodzaju materiału wydostającego się podczas erupcji wyróżnia się:
efuzje (erupcje wylewne, erupcje lawowe) – wydobywa się lawa pod wpływem pęknięcia skorupy i przemieszczania się jej ku powierzchni Ziemi (dwa rodzaje wulkanów: tarczowe i kopułowe);
erupcje eksplozywne – wydobywają się materiały piroklastyczne i produkty lotne, ma to zazwyczaj gwałtowny charakter;
erupcje mieszane – dostarczają jednocześnie lawy, materiałów piroklastycznych i materiałów lotnych.
Wybuchom wulkanów często towarzyszą trzęsienia ziemi.
źródło: pl.wikipedia.org