Liczba ofiar potężnego trzęsienia ziemi, które nawiedziło prowincję Aceh na północy Indonezji w środę, podwoiła się do co najmniej 97 osób. Indonezyjska Agencja Katastrof poinformowała, że ratownicy przeszukują dziesiątki zawalonych budynków, w których mogą być uwięzieni żywi ludzie – donosi Reuters.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o Aceh
Aceh (wym. [ʔaˈtɕɛh]) – specjalne terytorium (daerah istimewa) Indonezji, leżące na północnym krańcu Sumatry. Pełna nazwa terytorium brzmi Nanggroe Aceh Darussalam. Dawniej używano także zapisu w postaci: Acheh, Atjeh lub Achin.
Liczba ludności terytorium wynosi około 4,2 mln mieszk. (2000). Stanowi to około 3% ludności Indonezji oraz jedną czwartą ludności Sumatry. Stolicą terytorium jest miasto Banda Aceh.
W latach 1976–2005 toczył się konflikt między armią indonezyjską a lokalnymi rebeliantami z Ruchu Wolnego Acechu. Od wieków mieszkańcy Acehu stawiali silny opór, dawniej wobec holenderskich kolonistów, a następnie rządowi w Dżakarcie[1]. 26 grudnia 2004 zachodnie wybrzeże Acehu, w tym także stolica terytorium, została zniszczone przez fale tsunami, które wywołane zostało przez silne trzęsienie ziemi na Oceanie Indyjskim. Niektóre miasta, m.in. Calang i Teunom liczące oba po około 12 tys. mieszk., zostały zmiecione z powierzchni ziemi. W czasie operacji wojskowej wprowadzone zostały ograniczenia w poruszaniu się po terytorium. Rząd indonezyjski zdecydował się jednak otworzyć region, by umożliwić dostęp organizacjom humanitarnym. Ruchy separatystyczne zgodziły się na tymczasowe zawieszenie broni na czas akcji. 15 sierpnia 2005 podpisano w Helsinkach porozumienie pokojowe.
Kilka słów z Wikipedii o Indonezji
Indonezja, oficjalnie Republika Indonezji – wyspiarskie państwo położone w Azji Południowo-Wschodniej oraz w Oceanii, którego stolicą jest Dżakarta z 8,4 mln mieszkańców.
Indonezja jest członkiem m.in. ASEAN, ONZ i WTO. W styczniu 2009 Indonezja zawiesiła członkostwo w OPEC, gdyż w 2004 stała się importerem netto ropy naftowej i wciąż rośnie jej uzależnienie od importu tego surowca.
Między VIII a XIII wiekiem n.e. na terytorium Indonezji znajdowały się 4 silne państwa: Śriwidźaja (na Sumatrze), Mataram, Kediri i Majapahit. Od XIV w. zaczęli się osiedlać kupcy arabscy. Od początku XVII wieku wyspy obecnej Indonezji były kolonizowane przez Europejczyków, przede wszystkim Holendrów, związanych z handlową Holenderską Kompanią Wschodnioindyjską (VOC), powstałą w 1602. Punktem, z którego wychodziły przedsięwzięcia Kompanii, stała się założona na Jawie faktoria w Batawii. Części wysp indonezyjskich były zajęte przez inne mocarstwa kolonialne, lecz w miarę upływu czasu Holendrzy skupili władzę zwierzchnią nad lokalnymi władcami. W 1799 Kompania Wschodnioindyjska została zlikwidowana, a jej kolonie zostały po wojnach napoleońskich podporządkowane rządowi Holandii jako kolonia Holenderskie Indie Wschodnie. W latach 1825–1830 miało miejsce powstanie ludności tubylczej na Jawie oraz walki na tle religijnym na Sumatrze (Wojna Padri). Pod koniec XIX wieku kolonie bardzo rozwinęły się gospodarczo. Po I wojnie światowej doszło do rozbudzenia świadomości narodowej Indonezyjczyków, powstały partie polityczne, takie jak Nacjonalistyczna Partia Indonezji (z Sukarno na czele), poddawane holenderskim represjom. W połowie lat 20. komuniści indonezyjscy zorganizowali nieudaną zbrojną rebelię niepodległościową[5].
Kilka słów z Wikipedii o trzęsieniach ziemi
Trzęsienie ziemi – gwałtowne rozładowanie naprężeń w skorupie ziemskiej połączone z ruchem warstw skalnych wzdłuż uskoku. Nagromadzenie naprężeń jest na ogół wynikiem przejściowego zablokowania ruchu skał wzdłuż tego uskoku. Uwalniająca się przy tym energia w około 20-30% rozchodzi się w postaci fal sejsmicznych, z których część dociera na powierzchnię Ziemi w postaci niszczących fal powierzchniowych. Pozostała część energii zamienia się w ciepło lub trwałe deformacje skał.
Wielkość trzęsienia ziemi wyraża się w stopniach magnitudy. Magnituda równa 0 lub ujemna (stosowana do oznaczania tzw. „mikrowstrząsów”, rejestrowanych tylko przez bardzo czułe przyrządy) oznacza wibracje rejestrowane tylko przez aparaturę pomiarową, zaś magnituda równa 9,5 (wartość magnitudy najsilniejszego, udokumentowanego instrumentalnie trzęsienia ziemi) powoduje zmiany w otaczającym krajobrazie. Sejsmolodzy powątpiewają w istnienie trzęsień ziemi o magnitudzie większej niż 10, jednak teoretycznie wszystkie skale pomiarowe zjawisk sejsmicznych (np. logarytmiczna skala Richtera) to skale otwarte. Należy przy tym zaznaczyć, że każdy kolejny stopień magnitudy jest mierzony, jako dziesięciokrotnie większy od poprzedniego, ale faktycznie: każdy kolejny stopień niesie ze sobą w przybliżeniu 31-krotny wzrost energii.
Do określenia intensywności drgań gruntu w danym miejscu służą tzw skale makrosejsmiczne, opierających się na obserwacji zniszczeń podczas trzęsieniem ziemi w danym miejscu. Obecnie intensywnośc tę określa się mierząc przyspieszenia gruntu w trakcie wstrząsów. Do najpopularniejszych skal makrosejmicznych należy zmodyfikowana 12 stopniowa skala Mercallego – Mercallego-Cancaniego-Sieberga (MCS). W skali tej stopień I oznacza drgania rejestrowane wyłącznie przez aparaturę pomiarową, a stopień XII – wstrząsy powodujące zmiany w otaczającym krajobrazie.
źródło: pl.wikipedia.org