Naukowcy dokonali zaskakującego odkrycia – okazuje się, że w głębi oceanów również żyją organizmy, które przejmują zadania pszczół na lądach, zapylając podwodne trawy. Podobnie jak na ziemi, trawa pod wodą również rozprzestrzenia się za pośrednictwem pyłków.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
tagi: morskie pszczoły
Kilka słów z Wikipedii o pszczołach miodnych
Pszczoła miodna (Apis mellifera) – gatunek owada błonkoskrzydłego z rodziny pszczołowatych (Apidae), obejmującej gatunki wytwarzające miód.
Pszczoły miodne zbierają nektar i pyłek kwiatów, który jest ich pożywieniem i w ten sposób zapylają rośliny owadopylne (np. drzewa owocowe, rzepak, itd). Rośliny, które dostarczają pszczołom surowca do produkcji miodu są nazywane miododajnymi. Do produktów pszczół miodnych należą m.in.: miód i wosk. Pszczoła unosi się w powietrzu dzięki pracy dwóch par skrzydeł zbudowanych z przezroczystej błony. Jedna z trzech par nóg posiada specjalne poduszki zatrzymujące pyłek. Narządy rozrodcze samic uległy modyfikacji, w której wyniku powstał narząd obronny – żądło. Znajduje się ono na końcu odwłoka i może zostać przez zagrożonego owada wprowadzone do ciała innego zwierzęcia. Żądlenie bezkręgowców o miękkim ciele nie przynosi żądlącej pszczole większych szkód[2], natomiast użądlenie większego zwierzęcia (kręgowca) kończy się śmiercią pszczoły[3].
Błędnie uważa się, że królowe-matki nie posiadają żądła – używają go jednak tylko do walk z innymi matkami (dlatego nie żądlą np. trzymających je pszczelarzy). Jad pszczeli może powodować obrzęk, ale jest niebezpieczny tylko dla osób uczulonych lub w przypadku wielu użądleń (dla dorosłego zdrowego człowieka zagrożenie życia występuje przy około stu użądleniach). Niektóre gatunki pszczół żyją samotnie, wiele gatunków jednak tworzy roje i zamieszkuje gniazda o skomplikowanej strukturze wewnętrznej. Społeczne zachowania wyewoluowały niezależnie u różnych gatunków pszczół.
Kilka słów z Wikipedii o skorupiakach
Skorupiaki (Crustacea) – podtyp stawonogów, w większości wodnych. Wiele gatunków wchodzi w skład planktonu. Znanych jest ponad 50 tysięcy gatunków. Badaniem skorupiaków zajmuje się karcynologia[1].
Wyraźny podział ciała na kilka odcinków – tagmy (głowotułów i odwłok). Wyraźna segmentacja tułowia i odwłoka. Charakteryzują się dużym stopniem zróżnicowania budowy. Wielkość od 0,5 mm (oczlik) do kilkudziesięciocentymetrowych okazów homarów czy langust. Największy skorupiak to krab japoński. Na głowie znajduje się pięć par silnie zmodyfikowanych odnóży: czułki I pary, czułki II pary, żuwaczki, szczęki I pary i szczęki II pary. Tułów i odwłok mają liczne odnóża służące do lokomocji, chwytania zdobyczy lub oddychania[2]. Odnóża są dwuczęściowe z wyjątkiem pierwszej pary czułków. U większości ciało pokryte pancerzem (karapaksem). Wiele gatunków pasożytniczych np. spośród wąsonogów (Cirripedia) lub widłonogów (Copepoda) to pasożyty wewnętrzne, których skrajnie uproszczona budowa zewnętrzna i wewnętrzna w niczym nie przypomina budowy wolno żyjących przedstawicieli. Ich przynależność do podtypu skorupiaków określa się na podstawie analizy budowy stadiów larwalnych lub badań genetycznych.
Kilka słów z Wikipedii o trawie morskiej
Trawa morska – określenie niektórych roślin lub surowca roślinnego o wyglądzie trawiastym, w istocie bez związku z trawami sensu stricto. Występuje w następującym znaczeniach:
– Zwyczajowe określenie różnych gatunków roślin okrytozalążkowych występujących w wodach morskich o pędach miękkich i pokroju trawiastym. Do traw morskich zalicza się 55 gatunków[1] roślin reprezentujących rodziny: posidoniowate, zosterowate[2], żabiściekowate[3] i bałwanicowate[4]. Tworzą specyficzne zbiorowiska nazywane łąkami podmorskimi[2], często jednogatunkowe, budowane przez rozległe, długowieczne organizmy klonalne[1]. Ekosystemy tworzone przez trawy morskie pełnią istotną rolę ze względu na ich znaczną produktywność, wiązanie znacznych ilości węgla i znaczenie dla różnorodności biologicznej (stanowią siedlisko istotne dla życia wielu różnych organizmów)[1]. W skali globalnej jest to ekosystem zagrożony w związku z zanieczyszczeniem wód i zmianami klimatycznymi. W Polsce łąki podmorskie występowały niegdyś w Zatoce Puckiej, obecnie już zniszczone.
– Zwyczajowa nazwa zostery morskiej (Zostera marina) – rośliny okrytozalążkowej występującej w morzach[3][2].
– Naturalny surowiec stosowany do wypełniania materaców i mebli tapicerowanych oraz w plecionkarstwie wykonywany obecnie głównie z włókna palmowego. Powstaje w wyniku obróbki mechanicznej liści palmowych, polegającej na rozczesaniu wzdłuż włókien, następnie skręceniu w warkocz i wysuszeniu. W przeszłości stosowano suszone rośliny nazywane trawami morskimi w znaczeniu wyżej opisanych roślin morskich[2].
źródło: pl.wikipedia.org