W całej Polsce silnie wieje. Wiatr jest wyjątkowo dokuczliwy na Wybrzeżu, przez co miejscami występuje tzw. cofka. Sprawdź, czym jest to zjawisko.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
tagi: co to jest cofka
Kilka słów z Wikipedii o cofce
Cofka, cofka powodziowa – podwyższenie lustra wody postępujące w górę biegu cieku, powstające wskutek podnoszenia się stanu wody w zbiorniku końcowym, do którego ów ciek uchodzi – np. w morzu, jeziorze lub w rzece przyjmującej dopływ[1]. Może nastąpić w wyniku spiętrzenia wody przez długotrwałe działanie silnych wiatrów wtłaczających wodę w górę cieku (cofka wiatrowa), w wyniku pojawienia się zatoru lodowego lub działania zapory wodnej.
Zagrożenie cofkami powodziowymi dotyczy nisko położonych terenów nad ciekami w ich rejonie ujściowym. W Polsce nisko położone obszary nadmorskie zagrożone spiętrzeniami powodziowymi zalewane są podczas silnych cofek powodowanych przez długotrwałe, silne wiatry północne. Cofki na rzekach w odcinkach ujściowych towarzyszą nierzadko powodziom sztormowym[2]. Ze względu na bardzo nieznaczny spadek Odry w jej dolnym biegu zasięg stanów morza obserwowany bywa nawet powyżej miejscowości Bielinek, tj. ok. 150 km od Bałtyku[3].
Kilka słów z Wikipedii o wybrzeżach
Wybrzeże – obszar na granicy lądu i zbiornika wodnego obejmującego część nadwodną i podwodną. Pas ten jest szerszy niż brzeg i strefa brzegowa, lecz jego zasięg nie jest precyzyjnie określony granicami. Zbiornik wodny i ląd wybrzeża są rozdzielone linią brzegową[1][2].
Wybrzeże odznacza się wpływem rzeźbotwórczego oddziaływania mórz i oceanów (m.in. fal morskich, pływów, prądów przybrzeżnych).
Ze względu na to czy działalność ta jest niszcząca czy budująca, wyróżnia się wybrzeża niszczone, wybrzeża narastające oraz wybrzeża wyrównywane (tj. w niektórych miejscach niszczone, w niektórych narastające). Ze względu na jego układ w stosunku do głównych linii ukształtowania terenu lub budowy geologicznej wyróżnia się wybrzeża podłużne i wybrzeża poprzeczne. Wyróżnia się także wybrzeża podwójne, czyli takie, którym towarzyszy dodatkowo lido lub mierzeja.
Kilka słów z Wikipedii o Polsce
Polska, Rzeczpospolita Polska (w skrócie RP) – państwo w Europie Środkowej położone między Morzem Bałtyckim na północy a dwoma łańcuchami górskimi – Sudetami i Karpatami na południu, w przeważającej części w dorzeczu Wisły i Odry. Od północy Polska graniczy z Rosją (z jej obwodem kaliningradzkim) i Litwą, od wschodu z Białorusią i Ukrainą, od południa ze Słowacją i Czechami, od zachodu z Niemcami. Większość północnej granicy Polski wyznacza wybrzeże Morza Bałtyckiego. Polska Wyłączna Strefa Ekonomiczna na Bałtyku graniczy ze strefami Danii i Szwecji. Powierzchnia administracyjna Polski wynosi 312 679 km²[b][1], co daje jej 69. miejsce na świecie i 9. w Europie. Zamieszkana przez prawie 38,5 miliona ludzi (2016), zajmuje pod względem liczby ludności 34. miejsce na świecie[6], a 6. w Unii Europejskiej. Polska podzielona jest na 16 województw. Jej największym miastem i jednocześnie stolicą jest Warszawa. Inne metropolie to Kraków, Łódź, Wrocław, Poznań, Gdańsk, Szczecin. Największą polską aglomeracją policentryczną jest konurbacja górnośląska.
Za umowną datę powstania państwa polskiego przyjmuje się rok 966, gdy książę Mieszko I, władca obszarów mieszczących się współcześnie w większości w granicach Polski, przyjął chrzest. W 1025 roku powstaje Królestwo Polskie, którego pierwszym królem był syn Mieszka I, Bolesław Chrobry. W 1569 roku Polska zawiera porozumienie z Wielkim Księstwem Litewskim, podpisując tak zwaną unię lubelską. W wyniku podpisanej unii powstaje Rzeczpospolita Obojga Narodów, jedno z największych i najludniejszych państw na mapie szesnasto- i siedemnastowiecznej Europy[7][8], które po rozejmie w Dywilinie, w latach 1618-1621 miało powierzhnię 0,99 mln km². Rzeczpospolita przestała istnieć w wyniku rozbiorów w latach 1772–1795, kiedy jej terytorium podzielone zostało między Prusy, Rosję i Austrię. Po 123 latach, pod koniec I wojny światowej, w 1918 roku, Polska odzyskała niepodległość.
Kilka słów z Wikipedii o Bałtyku
Morze Bałtyckie, Bałtyk (łac. balteus – pas. Nazwa Bałtyku pojawia się po raz pierwszy u Adama z Bremy) – płytkie morze śródlądowe na szelfie kontynentalnym w północnej Europie. Połączone z Morzem Północnym przez Cieśniny Duńskie (Mały Bełt, Wielki Bełt, Sund, Kattegat, Skagerrak oraz Limfjord). Za zachodnią granicę Bałtyku Właściwego przyjmuje się cieśninę Sund i próg podwodny ciągnący się na głębokości 18–20 m od przylądka Gedser (wyspa Falster) do przylądka Darßer Ort (Darß); na zachód od tej linii znajduje się akwen Bałtyku Zachodniego o powierzchni ok. 8000 km² nazywany przez Niemców także Ostsee; akwen ten obejmuje m.in. część wód Cieśnin Duńskich (oprócz Małego i Wielkiego Bełtu), a także mniejsze: Alsenbelt, Fehmarnbelt, Langelandsbælt.
źródło: pl.wikipedia.org