Michał Banaś z Instytutu Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk w Krakowie odkrył w korytarzu prowadzącym do podziemi wałbrzyskiego zamku Książ perły jaskiniowe.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o perłach jaskiniowych
Perły jaskiniowe – rodzaj pizoidów, będących formami krasu podziemnego, powstającymi na dnie jaskini w zagłębieniach wypełnionych wodą pozostającą w ruchu.
Luźno spoczywające na dnie zagłębienia wodnego w jaskini ziarna obtaczane są przez wytrącony węglan wapnia, w wyniku czego tworzą się wapienne kulki o różnej średnicy, których powierzchnia jest chropowata – pizoidy. Natomiast przy burzliwych ruchach wód jeziorka powstają podobne do pizoidów perły o powierzchni gładkiej i często błyszczącej.
Wielkość pereł jaskiniowych jest różna. Najczęściej spotykane nie przekraczają wielkości ziarna grochu, większe sięgają wymiarów owocu wiśni. W jaskini Cueva del Amistad na Kubie, na górnym, całkiem suchym piętrze jaskini, znaleziono perły których rozmiary dochodziły do wielkości pomarańczy[1].
Materiał stanowiący ośrodek koncentracji może być różny, np. ziarna piasku lub okruchy wapienne. W kubańskiej jaskini Cueva del Pirata znaleziono perły, w których jądrem koncentracji były muszle ślimaków słodkowodnych[1].
Kilka słów z Wikipedii o Książu
Książ (niem. Fürstenstein)[1] – zespół rezydencjalny znajdujący się w Wałbrzychu przy ulicy Piastów Śląskich 1 w dzielnicy Książ, na terenie Książańskiego Parku Krajobrazowego[2][3]. Znajduje się na Szlaku Zamków Piastowskich. Obejmuje trzeci co do wielkości zamek w Polsce (po zamku w Malborku i Zamku Królewskim na Wawelu)[4]. Jego niewielka część, w tym znajdujący się w części centralnej zamek piastowski, jest udostępniona zwiedzającym.
Został wybudowany w latach 1288–1292 przez księcia świdnicko-jaworskiego Bolka I Surowego, na miejscu dawnego grodu drewnianego zniszczonego w 1263 przez Przemysła Ottokara II[5][6]. Bolko I przeniósł do nowo wybudowanego zamku swoją siedzibę z Lwówka[6]. Budynek rozbudował jego wnuk, Bolko II Mały[6]. Po śmierci księżnej Agnieszki w 1392 roku i wygaśnięciu linii Książ wraz z resztą księstwa przeszedł pod berło monarchy czeskiego, Wacława IV i stał się siedzibą kolejnych starostów, nie zawsze lojalnych wobec królów[6][7]. Jerzy von Stein, który na czele wojsk węgierskich i wrocławskich odbił zamek, poczynił starania o odbudowę i powiększenie zamku, co też się stało w latach 1483–1490[6][7]. W 1497 król czeski i węgierski Władysław II Jagiellończyk zdecydował się sprzedać zamek swojemu dworzaninowi, Janowi von Schellenbergowi, który następnie sprzedał go w 1503 rodzinie von Haugwitzów z Głubczyc[7].
źródło: pl.wikipedia.org