Płytkie trzęsienie ziemi o magnitudzie 5,6 stopnia w skali Richtera nawiedziło w poniedziałek o poranku stolicę Kolumbii – Bogotę, prowadząc do ewakuacji pracowników biurowców z budynków, a międzynarodowe lotnisko zawiesiło swoje usługi – donosi Associated Press.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o Bogocie
Bogota (hiszp. Bogotá, poprzednia nazwa oficjalna Santa Fe de Bogotá) – miasto w Ameryce Południowej, stolica Kolumbii. Stanowi od 1995 roku Dystrykt Stołeczny Bogoty (Distrito Capital – D.C.), a jest także stolicą departamentu Cundinamarca. Liczba mieszkańców: ok. 7 mln (2002), zespół miejski ponad 9 mln. Jest to największe miasto w Andach.
W okresie prekolumbijskim tereny dzisiejszej Bogoty zamieszkiwały plemiona Indian Czibczów oraz Arawaków. Osada o nazwie Bacatá była centrum ich cywilizacji. 6 sierpnia 1538 hiszpański konkwistador Gonzalo Jiménez de Quesada założył tam osadę Santa Fé de Bacatá (od miejsca swoich narodzin i nazwy miejscowej), która w 1717 r. stała się stolicą wicekrólestwa Nowej Granady, a przez to centrum hiszpańskiej władzy kolonialnej w Ameryce Południowej. W latach 1810-1811 miejscowa ludność zbuntowała się przeciwko Hiszpanom i ustanowiła własny rząd, lecz miasto do 1819 r. było kontrolowane przez hiszpańskich lojalistów. Wtedy to Simón Bolívar przejął rządy w Bogocie i uczynił ją stolicą federacji Gran Colombia (Wielka Kolumbia), obejmującej terytoria obecnej Panamy, Kolumbii, Wenezueli i Ekwadoru. Po rozbiciu tego tworu na odrębne państwa, Bogota pozostała stolicą Nowej Granady do 1830 roku, a od 1863 r. została oficjalną stolicą Republiki Kolumbii. Od 1955 r. stanowi dystrykt specjalny – Dystrykt Stołeczny Bogoty.
Kilka słów z Wikipedii o Kolumbii
Kolumbia, Republika Kolumbii (hiszp. Colombia, República de Colombia) – państwo w północno-zachodniej części Ameryki Południowej leżące nad Morzem Karaibskim i Oceanem Spokojnym.
Zamieszkane od kilku tysięcy lat przez Indian (m.in. plemiona Czibcza i Arawak) tereny dzisiejszej Kolumbii, odkrył dla Europejczyków hiszpański żeglarz Alonso de Hojeda w 1499 roku. W następnym stuleciu tereny te zostały podbite przez Hiszpanów (początek podboju – 1525) i weszły w skład wicekrólestwa Peru, a od roku 1717 w skład wicekrólestwa Nowej Granady (razem z Ekwadorem i Wenezuelą). W roku 1810 wybuchło powstanie przeciwko hiszpańskiej władzy kolonialnej. Powstańcy zdołali nawet 20 lipca (dzień święta narodowego) usunąć wicekróla, ale ostatecznie wojska królestwa ponownie przejęły władzę. Jednak w roku 1819 kraj został zdobyty przez walczące z Hiszpanami wojska Simóna Bolívara. Razem z Wenezuelą Kolumbia utworzyła federację Wielkiej Kolumbii, którą z czasem zasiliły Panama (1821) oraz Ekwador (1822). Federacyjne państwo przetrwało do roku 1830. Po rozpadzie Wielkiej Kolumbii powstało, na obszarze z grubsza odpowiadającemu dzisiejszej Kolumbii, państwo Nowa Grenada. Przez znaczną część dziewiętnastego stulecia sytuacja wewnętrzna nie była stabilna. Lata 1831–1840 były zdominowane przez konflikt graniczny z Ekwadorem[5].
Kilka słów z Wikipedii o trzęsieniach ziemi
Trzęsienie ziemi – gwałtowne rozładowanie naprężeń w skorupie ziemskiej połączone z ruchem warstw skalnych wzdłuż uskoku. Nagromadzenie naprężeń jest na ogół wynikiem przejściowego zablokowania ruchu skał wzdłuż tego uskoku. Uwalniająca się przy tym energia w około 20-30% rozchodzi się w postaci fal sejsmicznych, z których część dociera na powierzchnię Ziemi w postaci niszczących fal powierzchniowych. Pozostała część energii zamienia się w ciepło lub trwałe deformacje skał.
Wielkość trzęsienia ziemi wyraża się w stopniach magnitudy. Magnituda równa 0 lub ujemna (stosowana do oznaczania tzw. „mikrowstrząsów”, rejestrowanych tylko przez bardzo czułe przyrządy) oznacza wibracje rejestrowane tylko przez aparaturę pomiarową, zaś magnituda równa 9,5 (wartość magnitudy najsilniejszego, udokumentowanego instrumentalnie trzęsienia ziemi) powoduje zmiany w otaczającym krajobrazie. Sejsmolodzy powątpiewają w istnienie trzęsień ziemi o magnitudzie większej niż 10, jednak teoretycznie wszystkie skale pomiarowe zjawisk sejsmicznych (np. logarytmiczna skala Richtera) to skale otwarte. Należy przy tym zaznaczyć, że każdy kolejny stopień magnitudy jest mierzony, jako dziesięciokrotnie większy od poprzedniego, ale faktycznie: każdy kolejny stopień niesie ze sobą w przybliżeniu 31-krotny wzrost energii.
Do określenia intensywności drgań gruntu w danym miejscu służą tzw skale makrosejsmiczne, opierających się na obserwacji zniszczeń podczas trzęsieniem ziemi w danym miejscu. Obecnie intensywnośc tę określa się mierząc przyspieszenia gruntu w trakcie wstrząsów. Do najpopularniejszych skal makrosejmicznych należy zmodyfikowana 12 stopniowa skala Mercallego – Mercallego-Cancaniego-Sieberga (MCS). W skali tej stopień I oznacza drgania rejestrowane wyłącznie przez aparaturę pomiarową, a stopień XII – wstrząsy powodujące zmiany w otaczającym krajobrazie.
źródło: pl.wikipedia.org