W Bieszczadach rozpoczęła się sezonowa wędrówka żubrów do miejsc zimowania; udają się z wyższych partii w doliny. Z kolei od dwóch tygodni zimowe umaszczenie mają już także koniki polskie w ich rezerwatowej hodowli w Nadleśnictwie Tuszyma k. Mielca.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o żubrach
Żubr europejski[3], dawniej: żubr[4] (Bison bonasus) – gatunek łożyskowca z rodziny wołowatych, rzędu parzystokopytnych. W 2013 roku światowa liczebność gatunku wynosiła 5249 osobników, z czego 1623 przebywało w hodowlach zamkniętych, a 3626 żyło w wolnych i w półwolnych populacjach[5]. Według danych z 2013 roku w Polsce żyło 1377 żubrów, z czego większość (1138) w stadach wolnościowych (pięć populacji)[5], z końcem 2017 liczba ta wzrosła do 1873 osobników[6]. Prawie połowa polskiej wolnej populacji skupiona jest w Puszczy Białowieskiej[7], ponadto dzikie żubry w Polsce spotkać można w Bieszczadach, Puszczy Knyszyńskiej, Puszczy Boreckiej, w rejonie Mirosławca i Drawska Pomorskiego w województwie zachodniopomorskim[8], a także w okolicy Trzcianki w województwie wielkopolskim[9].
18 października 2016 r. ukazały się w „Nature Communications” wyniki badań kopalnego DNA żubrów, prowadzone przez zespół pod kierunkiem Juliena Soubriera i Alana Coopera, z których wynika, że żubr jest produktem krzyżówki żubra pierwotnego i tura, do której doszło 120 tys. lat temu[10][13]. Czytaj więcej
Kilka słów z Wikipedii o Bieszczadach
Bieszczady (522.12 i 522.13; słow. i czes. Bukovské vrchy, ukr. Бещади) – grupa dwóch pasm górskich w łańcuchu Karpat. Pasma Bieszczadów znajdują się między Przełęczą Łupkowską (640 m n.p.m.) a Przełęczą Wyszkowską (933 m n.p.m.). Najwyższy szczyt Bieszczadów to Pikuj (1405 m n.p.m., na Ukrainie) zaś na terytorium Polski – Tarnica (1346 m n.p.m.). Dzielą się na:
Bieszczady Zachodnie (na terenie Polski i Ukrainy)
Bieszczady Wschodnie (na terenie Ukrainy)
Bieszczady należą do Beskidów Wschodnich, które są częścią Zewnętrznych Karpat Wschodnich. Mimo iż szczytowe partie zajmują połoniny, to Bieszczady zaliczane są do pasma Beskidów Lesistych, a nie Połonińskich. Czytaj więcej
Kilka słów z Wikipedii o zimowiskach
Hibernakulum, legowisko zimowe, zimowisko (łac. hibernaculum, l.mn. hibernacula) – miejsce wybrane przez zwierzę na kryjówkę na czas snu zimowego lub obszar, gdzie zwierzęta spędzają zimę. Termin hibernakulum jest stosowany zwykle dla określenia zimowego schronienia owadów, gadów lub nietoperzy. Przy opisywaniu pozostałych zwierząt stosowane są określenia legowisko zimowe, zimowisko albo kryjówka zimowa.
Ssaki zapadające w sen zimowy wybierają na zimowisko odpowiednie miejsce na swym terytorium. Zależnie od gatunku i wielkości zwierzęcia takie miejsca mogą być bardzo zróżnicowane. Małe nietoperze wybierają zakamarki o wiele od nich większych jaskiń lub stare schrony. Niedźwiedzie wyszukują jaskinię lub wykrot położony z dala od ludzi, w wyższych partiach gór, gdzie zima trwa dłużej. Legowisko zimowe niedźwiedzi to gawra. Wiewiórki, orzesznice, popielice itp. zimują w dziuplach i skrzynkach lęgowych obficie wypełnionych ocieplającymi materiałami. Często zwierzęta spędzają zimę w suszarniach nasion, na strychach itp. pomieszczeniach wybudowanych przez ludzi. Jeżowate chowają się pod zwalonym pniem drzewa, w stercie liści. Padający zimą śnieg zwykle okrywa takie naturalne zimowisko i stanowi dodatkową warstwę izolującą od wpływów atmosferycznych. W miejscach zimowania ssaków temperatura wewnętrzna zwykle oscyluje w granicach 2-6 °C. Czytaj więcej
źródło: pl.wikipedia.org