MatkaZiemia.ovh

Region Alp Nadmorskich w południowo-wschodniej Francji nawiedziła trąba powietrzna. Lokalni mieszkańcy nazywają ją minitornadem. Żywioł pozostawił po sobie prawie kilometrowy pas zniszczeń. Zobacz cały artykuł na tej stronie Kilka słów z Wikipedii o Alpach Nadmorskich Alpy Nadmorskie (fr. Alpes maritimes, wł. Alpi Marittime, ang. Maritime Alps). Rozległa grupa górska, stanowiąca część Alp Zachodnich we Francji i Włoszech. Obejmują odcinek głównego grzbietu wododziałowego Alp od przełęczy Maddalena (fr. Col de Larche, 1991 m n.p.m.) na północy, oddzielającej je od Alp Kotyjskich, po przełęcz Tende (1871 m n.p.m.) na południu, oddzielającą je od Alp Liguryjskich. Najwyższa część grupy, zbudowana ze skał krystalicznych, nosi nazwę Mercantour. Najwyższym szczytem jest Monte Argentera (franc. Cime de l’Argentera), który osiąga 3297 m n.p.m. Podgrupą pasma są Prealpy Nicejskie, które osiągają wysokość 1413 m. Czytaj więcej Kilka słów z Wikipedii o trąbach powietrznych Tornado (z hiszp. trona

Po świątecznym załamaniu pogody nadchodzą iście wiosenne dni. Termometry wskażą nawet 20 stopni Celsjusza. Zobacz cały artykuł na tej stronie Kilka słów z Wikipedii o wiośnie Wiosna − jedna z czterech podstawowych pór roku w przyrodzie, w strefie klimatu umiarkowanego. Charakteryzuje się umiarkowanymi temperaturami powietrza z rosnącą średnią dobową oraz umiarkowaną ilością opadu atmosferycznego. Wiosna astronomiczna rozpoczyna się w momencie równonocy wiosennej i trwa do momentu przesilenia letniego, co w przybliżeniu oznacza na półkuli północnej okres pomiędzy 21 marca a 22 czerwca (czasami daty te wypadają dzień wcześniej lub dzień później, a w roku przestępnym mogą być dodatkowo cofnięte o jeden dzień). Podczas wiosny astronomicznej dzienna pora dnia jest dłuższa od pory nocnej, a ponadto z każdą kolejną dobą dzień jest dłuższy, noc krótsza, aż do przesilenia letniego, od tego dnia dni stają się krótsze, a noce dłuższe. Temperatura powietrza wiosną rzadko spada poniżej 0 °C. Czytaj

Uważany za najdłuższe zwierzę świata Lineus longissimus – po angielsku nazywany „robakiem sznurowadłem” – może osiągać nawet 55 metrów. Ale nie tylko to go wyróżnia. Jak właśnie odkryli naukowcy, produkuje on niezwykle silną neurotoksynę. Są plany, by wykorzystać ją jako środek owadobójczy w rolnictwie. Zobacz cały artykuł na tej stronie Kilka słów z Wikipedii o wstężnicach Wstężnice (Nemertea), wstężniaki (Nemertini lub Nemertina) – typ zwierząt bezkręgowych o bardzo długim, robakokształtnym, obłym lub płaskim, nieczłonowanym ciele, w większości wodnych, przeważnie morskich. Charakterystyczną cechą (synapomorficzną) wstężnic jest obecność długiego, wysuwanego, chwytnego ryjka (proboscis), oddzielonego od jelita, uzbrojonego lub nie. Typ obejmuje co najmniej 900 szeroko rozprzestrzenionych gatunków[2]. Polska nazwa „wstężnice” nawiązuje do długiego, wstęgowatego kształtu tych zwierząt. Jeden z przedstawicieli typu wstężnic (Lineus longissimus) osiąga 30 metrów długości[3], choć rekordo

Pomimo że zimowa aura wraca do Polski, niedźwiedzie z bieszczadzkich lasów zakończyły już swoją drzemkę. Od tygodnia leśnicy mają możliwość zarówno badania pozostawionych przez nie tropów, jak i bezpośredniej obserwacji zwierząt. Zobacz cały artykuł na tej stronie Kilka słów z Wikipedii o niedźwiedziach brunatnych Niedźwiedź brunatny[3][4] (Ursus arctos) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny niedźwiedziowatych. Zamieszkuje Azję, Europę Północną i Amerykę Północną. Nie jest zagrożony wyginięciem. Sierść niedźwiedzia brunatnego ma barwę ciemnobrązową, choć u niektórych podgatunków może być jaśniejsza. W pozycji wyprostowanej Ursus arctos mierzy – w zależności od płci – od 1,8 m do 3 m. Masa ciała poszczególnych osobników waha się między 80 a 780 kg[5]. Niedźwiedzica wydaje na świat co dwa lata dwoje-troje młodych. Ciąża trwa około 8 miesięcy. Poród następuje zwykle między grudniem, a lutym. Długość życia wynosi do 30-40 lat w stanie dzikim, do 50 lat w niewoli[6][7]. Jest wszystkożerny;

Utrata drzew na terenie Europy zagraża wielu gatunkom chrząszczy. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) oceniała status 700 europejskich chrząszczy saproksylicznych, które żyją na martwym drewnie albo są uzależnione od innych organizmów z nim związanych. Zobacz cały artykuł na tej stronie Kilka słów z Wikipedii o chrząszczach Chrząszcze, tęgopokrywe (Coleoptera) – jeden z najliczniejszych rzędów owadów (Insecta). Obejmuje około 400 tys.[2] znanych nauce gatunków. W Polsce stwierdzono około 6200 gatunków[3]. Szacuje się, że liczba nieopisanych gatunków może sięgać kilku milionów. Chrząszcze to zwierzęta kosmopolityczne, zamieszkujące najrozmaitsze środowiska i strefy klimatyczne. Mogą być roślinożerne, drapieżne, padlinożerne, wszystkożerne, mogą zamieszkiwać zarówno ląd, jak i wody słodkie. Chrząszcze przechodzą przeobrażenie zupełne: (jajo, larwa, poczwarka, owad dorosły). Cechą charakterystyczną chrząszczy jest aparat gębowy typu gryzącego. Kilka słów z Wikipedii o drzewostanie

Zasilone rzeką okresową „Suche Jezioro Żabostowskie” ukazało niesamowite zjawisko. Po opadnięciu wody, na drzewach utrzymał się „lewitujący” lód. Zobacz cały artykuł na tej stronie Kilka słów z Wikipedii o Kopcze Kopcze – jezioro w woj. wielkopolskim, w powiecie pilskim, w gminie Kaczory, leżące na terenie Pojezierza Krajeńskiego. Położone około 2 km na północny wschód od Kaczor. Jezioro Kopcze położone jest w dorzeczu Gwdy, w rynnie polodowcowej. Jest zbiornikiem bezodpływowym przyjmującym jeden dopływ – Kanał Okaliniec. Jest to jezioro polodowcowe, rynnowe o typowym dla tych jezior podłużnym kształcie (ma 3 km długości) i stromych brzegach porośniętych lasem. Niedaleko jeziora usytuowane są cztery ośrodki wczasowe na ok. 100 osób. Kilka słów z Wikipedii o lodzie Lód – minerał z gromady tlenków o wzorze chemicznym H2O. Jest to stan stały wody. Zamarzanie czystej wody, przy ciśnieniu atmosferycznym wynoszącym 101 325 Pa, zachodzi w temperaturze 0 °C. Przy zamarzaniu objętość lodu jest

Intensywne opady śniegu i niskie temperatury sparaliżowały komunikację na Wyspach. Dzisiejsze poranne godziny szczytu dla wielu okazała się prawdziwym koszmarem. Zobacz cały artykuł na tej stronie Kilka słów z Wikipedii o Wyspach Brytyjskich Wyspy Brytyjskie (ang. The British Isles, irl. Éire agus an Bhreatain Mhór, wal. Ynysoedd Prydain; 2) – megaregion fizycznogeograficzny Europy Zachodniej. Grupa wysp w północno-wschodniej części Atlantyku, położona na północny zachód od kontynentalnej Europy, oddzielona od niej kanałem La Manche i Cieśniną Kaletańską. W skład megaregionu Wyspy Brytyjskie wchodzą dwie prowincje: Irlandia (21) i Wielka Brytania (22). Wyspy Brytyjskie obejmują dwie główne wyspy: Wielką Brytanię (209 331 km²) i Irlandię (84 406 km²) oraz ponad pięć tysięcy mniejszych wysp, wśród których największe i najbardziej znane to Hebrydy (7 555 km²), Szetlandy (1 466 km²), Orkady (975 km²), Anglesey (714 km²), Man (572 km²), Arran (427 km²), Wight (381 km²), Bute (122,2 km²) ora

Autorzy zaskakujących badań, których wyniki ukazały się w najnowszym numerze Science, twierdzą, że na Ziemi nie ma już dzikich koni. Powszechnie uważa się, że ostatnim dzikim gatunkiem konia jest koń Przewalskiego, jednak analizy filogenetyczne miały wykazać, że koń Przewalskiego to gatunek zdziczały, pochodzący od najstarszych znanych udomowionych koni, które zostały 5500 lat temu udomowione przez lud Botai z północnego Kazachstanu. Zobacz cały artykuł na tej stronie Kilka słów z Wikipedii o koniach Przewalskiego Koń Przewalskiego (Equus przewalskii) – ssak z rodziny koniowatych, współcześnie jedyny dziko żyjący gatunek koni. Przypomina konia domowego, od którego odróżnia go krótka, stojąca grzywa oraz brak grzywki na czole. Ponadto różnią się liczbą chromosomów, choć mieszańce są płodne. W szacie letniej sierść krótka, rdzawa na grzbiecie i bokach, brzuch żółtobiały. W szacie zimowej sierść dłuższa i jaśniejsza. Na grzbiecie ciemna pręga. Nogi pręgowane do wysokości mniej więcej

Cyklon Gita uderzył w poniedziałek w Tonga, wyspiarski kraj w Oceanii. Żywioł zaklasyfikowano do kategorii czwartej w skali Saffira-Simpsona. Prędkość najsilniejszych porywów dochodziła do 275 kilometrów na godzinę. Zobacz cały artykuł na tej stronie Kilka słów z Wikipedii o Tonga Tonga, Królestwo Tonga (to. Puleʻanga Tonga, ang. Kingdom of Tonga) – państwo leżące na archipelagu o tej samej nazwie, w Polinezji na południowym Pacyfiku, położone w jednej trzeciej drogi pomiędzy Nową Zelandią a Hawajami, na południe od Samoa, na wschód od Fidżi. Znaleziska archeologiczne dowodzą, że pierwsi osadnicy na Tonga pojawili się ok. 6000 lat temu. Znajdowały się tam najprawdopodobniej najstarsze osady ludzkie na terenie Polinezji. Ok. XII wieku Tongijczycy tworzyli silną i znaczącą na terenie Pacyfiku cywilizację, określaną przez niektórych historyków jako „Imperium Tongijskie”. W wieku XV, a potem w XVII trwały na Tonga wojny domowe. W tym oto czasie przybyli na wyspy pierwsi Europejczycy – hole

Naukowcy zaobserwowali m.in., że szczury wędrowne (Rattus norvegicus) chętniej iskają osobniki, od których dostały wcześniej jedzenie. Dr Manon Schweinfurth z University of St Andrews i prof. Michael Taborsky z Uniwersytetu w Bernie podawali w kark szczurów, który jest dla gryzoni trudno dostępnym miejscem, sól morską (tworzyli w ten sposób sytuację, gdy zwierzęta potrzebowały czyjejś pomocy). Zobacz cały artykuł na tej stronie tagi: pomagają sobie Kilka słów z Wikipedii o szczurach wędrownych Szczur wędrowny[4] (Rattus norvegicus) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych (Muridae). Wywodzi się z Azji Południowo-Wschodniej, ale wraz z człowiekiem skolonizował wszystkie kontynenty oprócz Antarktydy i wiele wysp[5]. W pierwotnym obszarze występowania szczur wędrowny zamieszkiwał lasy i tereny porośnięte krzewami[5], a także brzegi strumieni i tereny podmokłe, a rozprzestrzenił się z rozwojem rolnictwa, powstaniem kanałów irygacyjnych i pól ryżowych[6]. Obecnie występuje głównie tam gdzie